گیل یار

جلال: چیز تازه‌ای داره اتفاق می‌افته؛ شما حس نمی‌کنین؟ ساناز: بدیش اینه که... دود و دمش اِنقدر زیاده که اون ته اصلاً دیده نمی‌شه. جلال: (نجوا گرانه.) همیشه اولش همینطوره. ناشناس، مه‌آلود، و...

می‌خواستم یه شاخه زیتون توی باغچه خودم یادگار بذارم، درخت مقدسی که خداوند به میوه‌ش قسم خورد؛ اما به جای اون شجره طیبه از خونه من یه مار دراومده، و این مار توی اون لانه مرده.

اتاقی است خاکستری. دری سمت چپ، دری سمت راست، پنجره‌ای روبه‌رو. جلوی پنجره پرده خاکستری رنگی افتاده است. دو سه تابلو، یک گرام، یک کوزه عتیقه و یک کتابخانه کوچک تزیینات اتاق را تشکیل می‌دهند.

زن سیاه‌پوش با ویلچر و کودک افلیجش، مرد مؤمن با دختربچه همراهش، دو مرد با سیماچه اشقیا، دسته عزادارانِ زنجیرزن، و یکی چند رهگذر. گذری است

شبای پاییز... وقتی آدم تک وتنها جلوی اسبش از زیر درختای بارون خورده رد میشه این طرف بوتههای خشکیده اون طرف درختای لیلکی جاده هم پر از مه اونوقت توی تاریکی صدای پای اسب تو می شنفی

جاده مالرو مثل طناب سفیدی کنار قهوه ‌خانه «لشت نشا» افتاده بود، تا دوردست می‌رفت و کش می‌ آمد، و آن ته پیچ آهسته‌ای می ‌خورد و پشت درختان انبوهِ به گم می‌ شد.

همشهری! هیچ برای تو پیش آمده که بعد از مدتی قطع و فاصله به دوستی، محرمی، کسی نامه بنویسی، که همین‌جور بمانی و ندانی از کجا شروع کنی؟