بییا بیشیم کویانه جؤ ر

بییا بیشیم کـویـانِــه جؤر ، جه ترسه مـی مـان خانمی

عــید بـامــو دِ خالــی یـه ، پـاک مِـــه جیبـه تـان خانمی

دَس خـالـــی بــؤم نتــانسم ، زاکــانِـــه پــابَـــــزار هیئن

مِـه ره تِـه ره هـــــم نیهامــه ، ایـدانــه پــِرهــان خانمی

کئنـه لیبـاسانـا دَوَد ، مِــه شین تِـه شین زاکـانِـه شین

تـونـدی بـوکُـن واستـی زئـن ، هسا بـه کــویـان خانمی

یـارانِــــه پـــولا اوسـانیـــم ، ایپـچـه غـــذا مَـــذا هینیـم

هـو کـویـانِـه جـورجـا ایسیـم ، تـا سینزه پـایـان خانمی

زودی واسـی جیــویــز زئــن ، خانــه ایسان صـــلا نییـه

هسایـه مـی مـان فـارَسـه ، فـــوزن فتــورکـان خانمی

جـه جا ویــریــز بلا مِـه سـر ، زاکـان مـاکـانَ ویـــریـــزان

دوکُـن تِـــه اون پـابَــــزارا ، اوســان چَمَــــه دان خانمی

بــودو بـــودو کـــی دورابیـــم ، نــاخبـــره آشنـا دینِــــه

اَهَـه بـودو بلا مِــه ســـر ، تِــه جانــا قـــوربـــان خانمی

ماسالِه کـــو جؤر ایسائیم ،جیره پـــوتــی جوخوفتـائیم

مِــه ره نـــوا غُـر غُــر زئـن ، بـــه مثلـــه کُمبـان خانمی

زنای مـرَ گِـــه هَنــه دِ ، اَن ئـی سـالا چـی بــوکــــودی

فقَــد بــوگــوفتی گیله شعر، دِ مـرَ دونخان « خانمی »

فیکــرا کــودم ایپچـه مِــه ره ، بیــدام زنـاک دوروغ نیگِـه

شعر بوگـو ، فوش بیشتاو ،خاک مِه سره تان خانمی !


واگردان فارسی :


بیا از ترس مهمان ، بالای کوه ها برویم همسرم

عید آمد و ته جیب من خالی است همسرم

دست ام خالی بود و نتوانستم برای فرزندان پای افزار بخرم

برای من و تو هم ، یک دست لباس نخریده ام همسرم

لیاس های کهنه من و تو و فرزندان را ببند

عجله کن ، هم اکنون باید به کوه ها زد و رفت همسرم

پول یارانه را برمی داریم و اندکی غذا و آذوقه می خریم

بالای همان کو ه ها تا پایان سیزده بدر می مانیم همسرم

سریع باید فرار کرد ، در خانه ماندن صلاح نیست

همین حالاست که مهمان حمله ورشود و فرا برسد همسرم

بلای ات بر سرمن ، از جا برخیز و فرزندان را نیز بیدارکن

پای افزارت را بپوش و چمدان را بردار همسرم

بدو بدو که دور شویم ، ناگهان آشنائی نبیندمان

آهان ، بدو بلای ات برسر من ، فدایت شوم همسرم

بالای کوه ماسال ، زیر پتو پنهان شده ایم

برای من مثل ماشین کمباین ، نق نزن همسرم

زن ام به من می گوید ، در این یک سال چه کرده ای

فقط شعر گیلکی گفته ای ، دیگرصدای ام نکن «همسرم »

اندکی تفکر کردم ، دیدم زن ام دروغ نمی گوید

شعر بگویم و فحش بشنوم ، خاک برسرم همسرم !



* این شعر را به استقبال شعر میرزا حسین خان کسمائی از یاران میزرا کوچک و مبارزان آزادیخواه
دوره ی مشروطه با این مطلع سروده ام :« بیا بیشیم کوهانه جو ر ، دور جه آدم کلکا »

** خانمی : در زبان گیلکی نوعی صدا زدن مهربانانه همسر است

*** کمبان : ماشین کمباین که با آن برنج را درو و خرمنکوبی می کنند .

یک پاسخ ارائه کنید