دونه چوم

تی دونه چوم چی نیگایی داشتی! اوجور کی هَمشَک ناجه داشتیمی. جولف، اوتویی کی فقط می دیوانه‌دیل تانستی سینه‌آب بوکونه… اِی‌جور تورابی کی هیذره تی کرد ٚ کار ٚجا واخب نیبی!
عَین ٚ اِی‌تا چی‌چی‌نی بامویی بینیشتی می‌میجیکٚ شاخَه‌ن ٚ رو. نه، بینیشتی می دیل ٚ ایوان ٚ‌سر. بیناکودی هَی جیک‌جیک کودن. گاگلفم مرا تی دریایی چوم ٚ امرا فَندرستن. ذوق ٚ جا خاسیم بالٚ‌پَر بیرون باورم. همه‌چی مرِه اِی‌جور دیگه بوبوسته‌بو. نانم چوتویی! اوجور تی نیگا وارش مرا بوشوسته‌بو کی همه‌چی‌یاَ قشنگ دئمی!
تَرا دینم هَی قشنگابی، می نیگایم دال به دال قشنگ‌تر!
جولوتر آیی، منم جولوتر. کس‌کسا فارسیم. نه، فانرسیم، ایتا بیمی. نیشینی، نیشینم. چی‌چی‌نِن اَمی چوم ٚ آسمان ٚ مئن بیناکونید بال ٚپَر زئن:
-“چندر تی دئن ٚ رِه می دیل پرپر زِیی”

-“خاب، الان کی تی پَالو ایسام. دِ چی غورصه‌یا داری.”
-“هیچی… غورصه‌ فقط تی غورصه‌یاَ خوردی. نوکونه اَشان همه خوابه. نوکونه می خیال ٚ مئن تَرا دِئن‌درمه!”
-“نه، نترس. خواب و خیال نییه. من راس‌راسی تی پَالو نیشتمه، تونَم می‌پَالو.”
-“نانی چندر اَ آدمان مرا مسخره کونیدی. دایم مرا فَندره‌ده گیدی: اَ مردای هیذره عقل ٚ صاحاب نییه. حیسابی خولا بوسته. دِ خو عقل ٚ پاک جه دس بدا. همش گردِه گِه: دونه چوم تا صُب می اَمرا گب زنه!
آخ چنقد خُب بو الان اِی‌نفر اَیا بئسابی، تی چومان ٚ گباناَ بیشتاوَستیبی؛ بفامَستیبی کی من دروغ نگمه، خولا نوبوستمه. راس‌راسی تی چومان می اَمرا گب زنه. فقط واستی دونه گوش بیافه کی بتانه تی گباناَبیشتاوه. مگه هرکی گوش داره ایشتاوِه؟ تازه گیرم اِی‌نفرم بیافی کی اونه گوش بیشتاوه، مگه مرِه توفیری داره. تمام ٚ دونیا اگه دس‌بدس فادید بگَد دروغ گمه مر
ِه ننم. من می گب ٚ‌سَر ایسام کی ایسام. دونیایاَ تی دونه چوم ٚ اَمرا عوضا نوکونَم. “
-“خا، حالِه کی هیشکی نیشتاوِه، من کی ایسام. تی چوم ٚ گباناَ ایشتاوم. بَدا شب تی گبان ٚ مئن، صُبٚ کشه ویریزه. هوتو کی تی چومان می‌ تنهایی‌یاَ کشاگیره…”
آیفون ٚ اوخان می گوشاَ ویریزانِه. هَندِه شب بو، کاش آیفون مرا دنخادیبی…

برگردان :

“چشم‌ها “

چشم‌هایت چه نگاهی داشت! آنگونه که آرزو داشتم. ژرفایی که فقط دلِ دیوانه‌ی من می‌توانست شنا کند… شیدایی‌یی که متوجه‌ی کارهایت نباشی!
مثلِ گنجشکی آمدی نشستی روی شاخه‌های مُژه‌ام. نه، نشستی به روی خانه‌ی دلم. شروع کردی به جیک‌جیک کردن. گهگاهی هم مرا با چشم‌های دریایی‌ات می‌نگریستی. از شدت شادی می‌خواستم بال در بیاورم. همه چیز برایم طور دیگری شده بود. نمی‌دانم چطور!
بارانِ نگاهت به گونه‌ای مرا شُست که دنیا را زیبا می‌دیدم! تو را می‌بینم مدام داری زیبا می‌شوی و نگاه من پشتِ هم زیباتر.
جلوتر می‌آیی، من هم جلوتر. به هم می‌رسیم. نه، نمی‌رسیم، یکی می‌شویم. می‌نشینی، می‌نشینم. گنجشک‌ها در آسمانِ چشم‌های‌مان به پرواز در می‌آیند:
-“چقدر دلم برای دیدن‌ات بی‌تابی می‌کرد.”
-” خوب، حالا که پیش تو هستم، دیگر چه غمی داری.”
-“هیچی…غم، فقط غم ِ تو را داشت. نکند اینها خواب‌اند. نکند دارم در خیال‌ام تو را می‌بینم!”
-” نه، نترس. نه خواب‌ است وُ نه خیال. واقعا کنارت نشسته‌ام، تو هم کنارم.”
-“نمی‌دأنی چقدر آدم‌ها مرا به باد تمسخر می‌گیرند. نگاهم می‌کنند وُ می‌گویند: عقل ندارد این مرد، حسابی خُل شده. مدام می‌چَرخد‌ وُ می‌‌گوید دوتا چشم تا صبح با من حرف می‌زند. آخ که چقدر دلم می‌خواست الان یکی بود حرف‌های چشمانت را می‌شنید؛ می‌فهمید که دروغ نمی‌گم، خُل نشدم، حقیقتا چشم‌هایت با من حرف می‌زنند. فقط دوتا گوش لازم دارد که بشنود. مگر هر که گوش دارد می‌شنود؟ تازه یکی هم باشد که بشنود، مگر برایم فرقی می‌کند. تمامی دنیا اگر همدست شوند و بگویند دروغ می‌گم، اعتنا نمی‌کنم. سر حرف‌ام هستم که هستم. دنیا را با چشم‌هایت عوض نمی‌کنم.
حالا که کسی نمی‌شنود، من که هستم می‌شنوم. بگذار شب میان حرف‌هایت در آغوش صبح، بیدار شود. همانطور که چشم‌هایت، تنهایی‌ام را به آغوش می‌کشد…”
صدای آیفون، گوش‌ام را بیدار می‌کند. هنوز شب بود، کاش آیفون صدایم نمی‌کرد.

(خُمام ۸۵/۱۱/۴)