سیاست پس از رسیدن به حکومت
سید علی کیا پس از تأسیس حکومت مذهبی آل کیا، در نخستین اقدام خود مناطق زیدینشین بیه پس را علیه حاکمان سنی آن سامان شوراند،
هدف وی از این اقدام، گسترش ارضی، ضعف قدرتهای رقیب و خارج نمودن بحران از بیه پیش به سوی بیه پس بود. وی پس از انجام این اقدامات برای گسترش قدرت، مناطق اسماعیلی مذهب دیلمان و اشکور را مورد هجوم خود قرار داد. این مناطق بیش از یک قرن پس از سقوط نزاریان در الموت (۶۵۴ هـ. ق)، در اختیار آنها بود. در دوره او تیمور لنگ به ایران حمله کرد و آن دو مکاتباتی با هم داشتند. تیمور به این دلایل گیلان را مورد هجوم قرار نداد:
سید علی کیا خود را به عنوان شخصیتی روحانی و مذهبی معرفی کرده بود و تیمور با توجه به احترامی که به مشایخ قائل بود، حداقل در ظاهر سعی در به راه انداختن جنگ با آنها نمیکرد، هرچند تیمور حکومت مرعشیان مازندران را، که درویش مسلک بودند، برانداخت.
جغرافیای طبیعی گیلان برای هر مهاجمی سدی غیرقابل عبور بود، تیمور با درک این مسئله سعی میکرد از طریق صلح گیلان را در اختیار گیرد.
تیمور در فتوحات خود نشان داد که در صورت اطاعت حاکمان نواحی مختلف و پرداخت باج و مالیات به سرزمینهای آنان هجوم نمیبرد؛ بنابراین پس از اینکه سید علی کیا و بعدها فرزندش سید رضا کیا نسبت به تیمور اظهار اطاعت و ایلی کرد از تصرف سرزمینهایشان چشمپوشی کرد.
تیمور بین ۷۹۴/۱۳۹۲ و ۸۰۷/۱۴۰۵ در مسیر خود در کارزار پنج ساله اش در آسیای غربی به ایالات جنوب خزر تاخت، در آغاز قصد او تنبیه مرعشیان به دلایل گنگ و جابجا کردن موقتی آنان به آسیای مرکزی بود، ولی ترجیح داد بر گیلان بهطور غیرمستقیم سیطره پیدا کند و به کیاها و امرای بیه پس اجازه داد موقعیتهایشان را حفظ کنند و خراج بپردازند. برای حکمرانان ایلی، این شیوهای سنتی و مؤثر برای کنترل ایالات جنوبی خزر بود، که از فلات ایران با کوهها جدا میشدند، ولی از لحاظ منابع کشاورزی ارزشمند چون ابریشم غنی بودند. کیاها مجبور شدند قزوین را به تیمور واگذار کنند. علی کیا، و دوبرادرش مهدی کیا و حسن کیا و بعضی از اعضای خانواده در نبردهای مربوط به آن کشته شدند. دیگر برادر او، هادی کیا، نخستین حاکم تنکابن، از «شهادت» جان به در برد، در لاهیجان اقامت گزید، و ریاست خاندان را در دست گرفت. به هر روی، از این زمان به بعد قلمروی این سلسله به بیه پیش محدود ماند.
سید علی در مسجد جامع لاهیجان نماز خواند.
سید علی کیا به دلیل پشتوانهٔ مذهبی و حمایتی که از سوی تودههای مردم داشت توانست برنامههای خود را اجرا نماید، اما گسترش قدرت وی با منافع سیاسی و اقتصادی حاکمان بیه پس در تعارض بود، آنها سرانجام در برابر سیاست توسعهطلبانه او که رنگ و لعاب مذهبی داشت، ایستادگی نمودند و در نبرد رشت وی را از پای درآوردند. مقاومت حکومتهای بیه پس نشاندهندهٔ آگاهی آنها از خطر روزافزون آل کیا بود.
بقعه او در ملات رانکوهاست.