شعر 6-3
من تی ره جه بهار هونک باد بینویشتم
توم بجاران و‌شتن جا
روخان کولان صورت فگیری جا
تی‌تی‌یان خنده‌خنده جا
تو چی!
ای وار بُبُسته
ای‌ته زواله کرچ آفتاب گورشا ببُستن، می‌ره لا بکونی؟
برگردان:
من برای تو از باد خنک بهار نوشتم /از رقص جوانه‌های برنج/از مراسم بله‌برون رودخانه‌ها/از خنده‌‌های شکوفه‌ها /تو چه!/یکبار شد/ یک جزغاله شدن آفتاب سوزان ظهر تابستان را، برای من هدر بدهی/
«رسم “صورت فگیری” بعد از رسم خواستگاری به انجام می‌رسد. بزرگ‌ترها و ریش سفیدها، هدایای خانواده‌ی داماد، جهیزیه عروس و غیره را مکتوب می‌نمایند»
