هتو پا ماله دره تا . . .
هتوپاماله دره، انگاره ی ایتا بازییه، داستان وُ نمایش مییان.
هم انه، هم اون.
نه انه، نه اون.
ویشتر ایتا وامجه ،دس گرمی نیوشتن ره
ایتا درازه تنی بی.
چپ دس اوسرجا کش اَشپزخانه یه، باایتا دوسته در و ایتا واوسته درچک.
درچه چبنی جیر، صانه پیش رو، ای دس میز و دونه سانه لهستانی اوستول اکش اوکش نها.
میز سر ایتا تونگ آب و ای دس آب خوری اونه دُر و ور دیچه نها.
ایتا دیوارکوب، درچه جُر بوکوفته نا.
دونه سانه عسک قاب دیواره اکش اوکش دوچکسته نها.
صانه خوت دوکشاستیه، ایتا نورسوک جه بوجُردتابه اوتاق کشا، ای لوشا فتابه.
ایتا سورخه پاپوی دوکوده زنای، کولا به سربنا،دس به کمربزه، نورجیر بپا ایسا خانه:
” تی واستی گل کین بوکوده ،جنگی اسبا زین بوکوده
های دگاده،پیش فوراده،سامان بیگیره
جه من جانانا فاگیره خدانخاسته،اونی خاست مرا بپاسته
هسا پابه زنجیلا گه،جه خوزندگی سیرا گه.
باوردم ازاد ببه باز،شاد ببه باز.
بورسین اونه بنده،کی بختربمانه زنده… “
نور دوکشایه، زنای تاریکی مئن اویرا به، صانه دوبارده روشنابه.
ایتا پیرمردای زمین سر نیشته، خوجورافا دوکوداندره
ایتا پیرزناکم، میز و صندلنا ایتا کونه شالکی ارا پاکا کوداندره
**************************************
مردای: دانم ترا جختراشو
زنای: جه کویا دانی؟
مردای: آخر خیلی زمات شینه.
زنای: خُب ببه، کی چی! (هوتوشالکی ارا رف چیک چیناپاکا کوداندره)
مردای: خیال کونم الانه، بلگی یم ترا یاد ببه،نانم..
زنای: مرا همه چی یاده، هیچی مرا جخترانشه،
مردای:اهه تی جان گی
زنای: خایی ترا بگم، اولی بار، بعد اون همه پیغام و پسغام، قرار بوبُ کس کسا بیدینیم، کویابو، چی دوکُوده بی،تی خاطردینه چوتو تی رنگ وسومات واگرداسته بو، تی دس پرکسی، الکی تاوه دابی تی کُت جیب کشه مئن. تی کُت جلوراس بو، اون پولوکام تاهبه سردَوِسته، ایتا سورخ فوکولم تی گردن وارگاده، بازم خایی بگم …
مردای: واقعن ترا یاده. (جوراف دوکودنا توماماکونه، ایسه زناکا کالاکال فندیره))
زنای: بس چی ،مرا خیلی چیزان یاده کی ترا یاد نییه، نانم چره فکرکونی تو بهلولی من لارتورف.
مرداک لب کونا خنداشه گه: الان ترا گم چره (خو دسا زمین جا اوسانه نهه خو پا زانوسر) ان خانی کی هیزاردفا خانه جا بیرون آیی، درا چفتا کوده پس، ترا یاد آیه کی کیلید گوشا اونسادی بازین هه در پوشت با ایلنگی بئسی اَپا او پا بوکونی، یاکی بیشی همساده خانه تی خون خونا بوخوره، تا من واگردم بایم، خُب اگر ترا هیچی جخترانشه، چوتو اَ اتفاق هیزاردفا دکفه، بازم دکفه؟ (جه خو جا ویرسه، خو کُتا کی وارگاده نا وگیره دوکونه، ایبچه تینیبی یا سراجُر سراجیر شه، سرجاکش ایتا اوستول سر فوروز اَیه.)
زنای کوئنه پارچه هوا مییان فلاکانه، دوبارده شروع کونه ایچی دیگرا پاکا کودن گه: کبچی لبچی یا گه «اقزونا مناباخ،” به تخت سر، بیدین کی، کی یا چی گه، نه ان کی ترا هیچیِ یادا نشه، پس چره تو هیزاردفا اَهیزارتا پیله کانانا بیجیر شی بازون کوناکونا فرنه کشان واگردی، کی اَچی یا اونسادی، اوچی یا فراموشا کودی؟ هله خُبه کی همه تا صُب را دنگفته ترا گم، هیچی یا جختراندایی!
مردای: اونقد کی درازه روده گی کونی، هتو وینرشته، دس و دیم نوشورده تی چیلیک دان واوه، چی چی نن مانستان چیرچیرکونی، منکی هیچی،روستمم ببه، جه هوش و حواس دکفه.
زنای خوشالیکی یا باز هوا میان فلاکانه، مرداکا زرخاشو فندره گه: همیشک خودا هتوبی، تی ناما نهی تی همساده سر، ترا خودا حریف نیه، خایی من حریف ببم.
مردای ایبچه نرما به گه: ولانشتی بگم، اونقد گب به گبا کودی، می ارا چانه به چانه بامویی کی مرا ده لاب جختراشو چی خاستم بگم، باختاواره خانه خراز ونلانه ادم لبله به جیر بایه.
زنای: خُب واچرخان بوگو چی بو.
مردای: هیچی مرا ده جخترا شو. (رادکفه تینیبی جا بیرون شه. )
صانه تاریکا به
کس به کس خوردن چیک چینه صدا ایه…..
۲
هوتو هو اولی بار مانستان ایتا گوشا نور فتاوه، هوسورخه پاپو زنای بازم هو آوازاخانه واویرا به، صانه دوبارده روشنابه.
پیر مردای کرا خو جورافا کانداندره، بازون کی کانه ویرسه خو کوتا ایتا اوستول دسته سر وارگانه، زناکم ایسا مرداکا فندیره.
مردای: راستی دانی چی خاستم بگم؟
زنای: اکه؟
مردای: هه چن روز پیش.
زنای: من کی دومایه می زاک خانه ایسا بوم.
مردای: نه، می منظور قبل تی شوئنه.
زنای: قبل اونم کی اما کس کس ارا قاربیم.
مردای: خُب تی تخصیر بو.
زنای: بازم خایی شروع بوکونی.
مردای: من کی شروع نوکوده بوم، تو بی شروع بوکوده بی.
زنای: لا اله الا (زنای ایتا ایتا شام اثاثا آوره سفره سر نهه کی تینیبی تان واشاده نا))
مردای: لا اله الا ناره
زنای: بورسین بیا تی شاما بوخور، ونلان اوی دفا مانستان واکوفتا به، ویری! شام خوردنام تانی بیگی. (مردای سفره ور نیشینه زناکام هوتو))
مردای: نانم چره، ونلانی می لبله بیجیربایه، هر وقت خایم ایچی ترا بگم، اونقد تاقچه وازکونه مانستان، ایا اویا وازکونی، مرا ده آخر سر جخترا شه کی چی خاستیم بگم.
زنای: تی شاما بوخور بلگی ترا یاد باموُ.
مردای: نه مرانوا
زنای: خاب چی بو بوگو؟
مردای: الان مرا ده جخترا شو. (ویریزه آیه صانه جلو زناکا پوشت گوده پاچوکو نیشینه))
ایمیزگاله ایمیزگاله نور دوکوشایه، دیوارکوب تیک تاک دیبه صانا پورا کونه.
رشت- تیر85
عنوان نوشته وام گرفته ازدوست شاعرم”رحیم چراغی”است.
