چی بوبوسته هسا!/ چی شده حالا!
بوگوفتم دو هیزار تومن داری فادی مرا! گِه کی آخر دو هیزار تومن نی پوله! باذون راه دکفه شِه. خاستیم بگم تراَ یاد ایسه تی پهر، او سالَ پیله برفی، خانه جاَ تراَ بیروناَ کوده! من تراَ باوردم می پهره خانه. هسا دو هیزارتومن واسی، می رویا زمین تاودی! کم ترا محبت بوکودم. می مآر تره کم بنا! می خاخورا بوگو، چنقد تی خاطرا خاستی. هیشکی یه قران ترا پول فانگیفتی. می پهرا کی اصلن حالی نوبو کی شِه کی اَیه. بعضی وخت نی اونه امرا پا منقلی بوستی. دو هیزار تومن فادابی چیزی ترا کمهَ بوستی. بوگفتم لازم دارم. اَ پارکه دلندشته میان خوبه کی هیچکس نیسابو بیدینه کرا ترا ایلتماس کوداندرم. باز نی باریکلا به نیگهبانان، کی صُبَ سر، ایتا ایستکان چئی مرا تعاروف کونیدی
……………………………………………………
برگردان:
بهش گفتم دو هزارتومن داری بدی! میگه آخه دو هزارتومنم پوله. بعد راه میفته میره. می خواستم بگم یادت رفت بابات اون سال برفی از خونه بیرونت کرد، من آوردمت خونه بابام. حالا واسه دو هزارتومن، رومو زمین زدی. کم بهت محبت کردم. مادرم کم گذاشت واسه ت! خواهرمو بگو، چقدر دوسِت داشت. هیچکدوم یه قرون ازت پول نگرفتن. بابام که اصلن حالیش نبود کی میره کی میاد. گاهی هم پامنقلی ش می شدی. دو هزارتومن می دادی چیزی ازت کم می شد. گفتم لازم دارم. توی این پارک درندشت خوبه کسی نبود ببینه دارم التماست می کنم. بازم صد باریکلا به نگهبونا که کلّه سحر، یه استکان چای بهم تعارف می کنن!
