گروه پزشکی و پیراپزشکی سنتی و بومی لاهیجان؛ از دیرینه زمان

به قلم و با پژوهش؛ محمود اصغری/ نویسنده کتاب نگاهی به مردم شناسی لاهیحان

گروه پزشکی و پیراپزشکی سنتی و بومی لاهیجان؛ از دیرینه زمان

۱ – حکیم باشی‌ها و طبیب های بومی و محلی( گیل تجربه)

٢-شکسته بندها: در پیوند با شکستگی و تَرَک خوردگی استخوان

٣-خاش ویگیرها: در پیوند با برداشتن استخوان مرغ و ماهی که در گلو گیر می‌کرد.

۴-حجامت‌چی‌ها (خون گیرها) :که با وسایل ابتدایی، خون بیمار را می‌گرفتند.

۵-قابله‌ها (مامای محلی – گیله مومای)، که زایمان را به گونه‌ای سنتی، مدیریت می‌کردند.

۶-جن گیرها، تسخیر کنندگان جن، که فکر می‌کردند، جن، این پدیده نامرعی، در بدن بیماران ورود کرده‌اند.

٧-رمال‌ها ،کسانی که با حرکت ها و وسایل پر رمز و راز ،مدعی بودند که گشایشی در کارها و التیامی برای ناخوشی‌ها و بیماری‌ها ایجاد می‌کنند.

٨-عطاری‌ها- دکان‌هایی که گیاهان دارویی و انواع عرق‌های گیاهی و از این قبیل موارد می‌فروختند و برای دردها و بیماری‌ها، دارو تجویز می‌کردند.

٩-سلمانی‌ها، که علاوه بر اصلاح مو، به کار دندان کشیدن نیز می‌پرداختند و بعضی از آن ها، ختنه هم می‌کردند.

۱۰ – زالوگزاران، کسانی که در استفاده از زالو برای خون گرفتن، تجربه و مهارت داشتند. زالو جانوری است آبزی، که در آب رودها، جوی‌ها وبرکه‌ها زندگی می‌کند و دارای گونه‌های مختلف‌اند. به زالو در گویش لاهیجانی، “زولو” می‌گویند. ممکن بود این عمل زالوگذاری را سلمانی ها و یا حجامت چی‌ها هم انجام دهند.