اَمی همساده گول فوروش دوکان جا هیذره نتانم دوار بوکونم. اَنه کردکاران همش مِه رِه سوژه داره سوژه! فقد طنز نیه کی اونا واره دردم واره غورصه‌یَم اونه دس مییان ایشتاوم! شعر گِه داستان گِه گولم فوروشه…! دورشین اَرِه گاگلف مرا بدجور. شعر بَم داستان بَم گول فوروش بَم من نبم! شومان نیشتاوسته بیگیرید می اَ گبا : اَمی ماجرا بوبوسته شمس و مولانا…
(صبح دوشنبه ۹۷/۴/۱۸)
برگردان:
” گل فروش (۴)”
انگار از ترس و نگرانی پاهایم نمی‌کشد از جلوی مغازه‌ی همسایه‌ی گُل فروش‌مان رَد شوم. در رفتارهایش همیشه برایم نوعی سوژه وجود دارد، سوژه! فقط طنز نیست که از او می‌بارَد، غصه هم میان دستش می‌شنوم! شعر می‌گوید، داستان می گوید، گُل هم می‌فروشد…! گهگاهی مرا بدجور بهم می‌ریزد. شعر می‌شوم، داستان می‌شوم، گُل فروش می‌شوم، خودم نمی‌شوم! شما این حرف‌ام را نشنیده بگیرید، ماجرای ما شده است ماجرای شمس و مولانا!
