شعر 2-2

چنگا زن زنگرکا
به
زنگ
فبه
ف
به.

جادان تابلو نارده۰

در استان^کوُره گوُره.
(احتمالن
صادق هدایت^ داستان^ جا
ایتا شندر پندر مردای
خورا
هه دور و شر
قایما کوده داره)
تاریخ ^ سفالچین^ دیم ^ کوُل
کلاچ نیشته:
(تو
دوچوکان)
ارسونه
بینیویس
“زنگرک”
ایسوار
وهل
صارا دکفه
ها/ها/های^
هرای.

اما
هله
پامقرننامی راتنه نا کی خایده واود
اره کشان^ راسر

ایا
ناجان^ پاماله د~نه
قبران
سنگ نارده
ایا
خیابان
دار
دار
داره و ای عالمی تاماشاچی.

برگردان :

چنگ بزن به صدای هشدار/ بگذار/زنگ بریزد/ ب ریزد
جاده‌ها تابلو ندارند
نوای زنگار پاشنه‌ی در
(احتمالن/ از داستان صادق هدایت ان پیرمرد خنزر پنزری/ خود را در همین حوالی/ پنهان کرده است)
روی چهره سفالین تاریخ/ کلاغ نشسته است (توبچسبانش)
دوباره/ بنویس صدای هشدار / این بار/ بگذار صدای / ها/ ها/ ها ی / فریاد/ به میدان بیافتد.
ما هنوز/ جای پا نگذاشتیم روی راه‌هایی که می‌خواهند گشوده شوند/برسر راه چوبتراشان./
اینجا ارزو‌ها جای پا ندارند/ قبرها/ سنگ ندارند/اینجا/ اینجا / خیابان/ دار/ دار/ دارد و انبوهی تماشاچی.

مسعود پورهادی