شعر 4-2
موسافرم
را میشین دوره
ایسکایان نام نارده
باد مرا برداندره/برداندره/برداندره مرا…
ساچمان
دؤوده
پارکان
کی
“فوکویاما” یا ورخ زیه دی/
زواله افتاب دیمه
پا
به
گوروزده.
نانمه چی یه ده
اقا دارا مانده.
دورشران ^ دورجا
کولا گیفته دارده
شاله کولایان
خیابان ^ بنه بر^ “کوموناردان”^ تابلویا
قطار شوب زنه
نام اویر ایسکایان
باد برداندره….
برگردان :
مسافرم/ راهم دور است/ایستگاه ها نام ندارند/بادمرا می برد/ می برد/ می برد مرا…
ساچمه ها/ می دوند.
پارک ها/ که /”فوکویاما”* را ورق می زدند/در سایه سار افتاب نیمروز/ پا به گریز هستند.
نمی دانم چی هستند/ شبیه درخت مزارند. از دوردست ها دور/ بدوش گرفته اند/ قارچ ها/ تابلوی “کومونارد” های/سنگرهای خیابانی را. قطار سوت می زند/ایستگاه های گمنام/ باد می برد….
* فیلسوف وتاریخ نگار معاصر امریکایی که پس از فرو پاشی شوروی اعلام پایان تاریخ کرد. مبارزان کمون پاریس درسال1871
