قُشبه‌کلّه
الو!… سلام “داوینچی”!
خولاصه “ژوکوند” تی دس‌پنجه’ بدا ماچی!؟
او پشم‌فروش ِزن، خو جوخوفته‌خنده مَره’-
چی آتشی تاوداَ تی‌جان، کی چهارسالِ تمام-
بوم ِ وَر بینیشتی (هُنر)اَ لعاب بزنی!؟
بنازم تی‌حوصلاَ
چَرِه الانِ زناکانِ سَس ِکرشمه‌خنده
نتانِه تَرا مانَسان، اِیتا پیلِه‌نقاش چاکونَه!؟
دس‌خوش لئوناردو! هیچ دانی تی اوستایی-
“مونالیزا”جَگابداَ خنده‌جاَ-
چن‌هَزار شعراَ گیج‌گیجی بدا!؟ راستشاَ بگو!-
او خنده، بهارِ خورسخوانِ شین بو-
یا تابستانِ غروب‌دَم ِ شین!؟، اَمِه مِئن بمانه-
او شلان‌غوزه‌ای‌خنده چومکم داشتی!؟
“لیزا”خانم، هُتو سربرانده بو!؟
تشر نزن! سوواله دِ آقا!
می”دافساری”نَنَه-
بی‌لچک اَپچِ کورکِناَ کی دِئی، گفتی، عَیبه!
تی قُشبه‌کلّه’ واپوشان بینیشته نیبی!
من نتانم بگم!؟ آخه چی واسی!؟…
اّه…اَه…اَه…
عصبانی کونِه آدماُ تو بُمری…
برگردان:
آشفته‌مو
الو!… سلام “داوینچی”!/ خلاصه”ژکوند”، بر انگستان‌ات بوسه زد!؟/ زنِ آن پشم‌فروش، با خنده‌ی پنهان‌اش-/ چه آتشی به‌جان‌ات انداخت که چهارسالِ تمام-/ کنارِ بوم نشستی تا به (هنر)، لعاب بزنی!/ بنازم حوصله‌ات را!/ چرا عشوه‌ی خنده‌ی بی‌نمکِ زن‌های امروزی/ نمی‌تواند مانندِ تو یک نقاش بزرگ بسازد؟/ دست‌خوش “لئوناردو”!/ هیچ می‌دانی استادی‌ات-/ در خنده‌ی پنهانِ “مونالیزا”-/ چندهزار شعر را غلغلک داد!؟/ راستش را بگو!/ آن خنده، مالِ بامدادِ بهار بود-/ یا گوشه‌ای از غروبِ تابستان؟…/ بینِ ما بماند-/ آن خنده‌ی محرک، چشمک هم داشت؟/ “لیزا”خانم، همان‌طور سربرهنه بود!؟/ تشر نزن! سووال‌ست دیگر آقا!/ مادر بزرگِ “دافساری”ام-/ با دیدنِ دخترانِ بی‌حجاب، می‌گفت، عیب‌ست!-/ موی آشفته‌ات را بپوشان تا ترشیده نشوی!/ من نمی‌توانم بگویم!؟/ آخر برای چه!؟…/ آخ…آخ…آخ…/ عصبانی می‌کند آدم را تو بمیری…
شُخی‌شعر
کتابِ “اَلو…!؟”
محسن آریاپاد
