ما که گیلان نیومدیم- داستان

مه ایتا رفِق که سالانه سال بؤ تهران ایسابو ، بلاخره انتقالـــی فـاگیفت بـا خؤ بـار و کـؤج بامو رشت . چَـن هفته ای ببوست ، ایتا شَو زنگ بزأ اَمَرا داعــوت بوکود بــه خوشانِــه خانِـه . خولاصه زن و زاکــا اوسادم شَو بیشائیم ،مِـه رفِـقه خانِه ،اول حال و آوال و چاخسان واخسان بوکودیم و بأزین مِه رفِقا بوگـوفتم:

« خَـب، چتو ببوست کـــه شومان باموئید گیلان؟ »

مِه رفِقه کوچی پسر، تاجُب بوکود ، واگردست مَـرَ بوگوفت :

«عمو جان،ما که گیلان نیومدیم ،ما اومدیم رشت !»

واگردان لوغات گیلکی به فارسی :

مه ایتا رفق : یک دودست من ، یک رفیق من / سالانه سال بؤ :

سال های سال بود / اِسابو : ایستاده بود ،‌ سکونت داشت /

فاگیفت : گرفت / با خؤ بار و کؤج : با بار و خانواده اش / بامو :

آمد / ببوست : شد ، گذشت / ایته شَو : یک شب ، با وا و

ساکن شَو به معنی شب/بزأ : زد/ امَرا : ما را/ داعوت بوکود:

دعوت کرد/خوشانه خانه:خانه خودشان/ زن و زاکَه اوسادم :

زن و بچه را برداشتم / بیشائیم : رفتیم / مِــه رفق خانه :

خانه رفیقم/ حال و آوال : حال و احوال/ چاخسان واخسان :

خوش و بش / بوکودیم : کــردیم / بأزین : بعد از ایــن (آن ) /

خَب چطو ببوست : خوب چطــــور شد / شومان بامـــوئید :

شما آمدید / مــه رفق کوچی پسر : پسر کوچک دوستم /

تأجُب : تعجب/ واگردست مرَه بوگوفت:برگشت به من گفت.