اسرافیل ِ بُق

الو!… محشر به‌خیر حاجی “اسرافیل”!
دانم بی‌مانده‌چینا تمریناَ دری!
ولی تی بُق‌ِ دورون، گیلانِ گومگومه، گومه
اگه خوایی قیامت ِ‌موقع، اَ‌کوگاَ آدمان-
تی بُقِ‌ جاَ زوتِّر بیمیرید وُ زنداَ بید-
“فریدون پوررضا” مراَ دس‌برار ببو!
گیلانِن، اَپچَه‌صدایاناَ، محل ننید
هرتَه گیلِ‌ محله رِه اِی‌جور بُق واَ زِئن
کو بُق، دشت ِبُق، شهرانِ چاله‌چوله بُق
وارش ِتراخ‌تروخِ کَشه، قاطی‌پاطی بُق
تومام ِبوقانِ آهنگم”پوررضا” شینه
هر کی بگَه اَتو نیه، خو فیلّی‌یاَ خورِه
“داوود” وُ “شجریان” وُ”باربد”اَ، اون (گوشه) فاداَ
“هابیلِ” زمانه تعزیه‌خوانان، اونی شاگرد بید.
“حوّا” گارَه‌سر، اون لالایی بخواد هَچینه مگه!؟

برگردان:

صور اسرافیل

الو!… محشر به‌خیرحاجی”اسرافیل” !/می‌دانم بدونِ رفعِ خستگی، داری تمرین می‌کنی!/ ولی، درونِ صورِ تو، زمزمه‌ی گیلان، گم است/ اگر می‌خواهی هنگام ِ قیامت، مردمِ این آبادی/ با بوق‌ات، زودتر بمیرند و زنده شوند-/ با “فریدون‌ پوررضا” دوست شو!/ گیلانی‌ها به صدای ناهنجار، اعتنا نمی‌کنند/ برای هر محله، از گیلان، باید یک نوع بوق زد/ بوقِ کوه، بوقِ دشت، بوقِ چاله‌چوله‌های شهر/ در آغوش ِ صدای شکننده‌ی باران، بوقِ قروقاطی/ آهنگ ِ تمام ِ بوق‌ها هم، ساخته‌ی پوررضاست/ هرکس بگوید این‌طور نیست؛ آب ِدهان‌اش را می‌خورد/ به “داوود” و “شجریان” و “باربد”، او (گوشه‌ی آواز) داده است/ تعزیه‌خوان‌های زمانِ “هابیل”، شاگردِ او بودند/ بر سرِ گهواره‌ی “حوّا”، او لالایی خواند/ مفت است مگر !؟

مجموعه‌شعر (اَلو…!؟)
شخی شعر
محسن آریاپاد

منبع: کانال گیله برازه