ایتا گیلکی شعر کوچی زاکانه گیلان ره (سوکوله خانی)

ویریز دو واره صؤب بامو

آفتاو بامو جه پوشت کو

سیفیدی سر بزأ داره

سوکولِه خانِه کوکوری کوکو

سوکولِه خانِه کوکوری کوکو

سوکولِه تَرَ گِه دِ ویریز

جه تَمبلی خابان جیویز

ببون به فیکره تِه کاران

خاب نیبه زیندیگی ، عزیز

سوکولِه خانِه کوکوری کوکو

ویریز به اومّیده خودا

ببون جه غورصه ئن جودا

خودا کومَک کُنه هَمَش

بنده یه خؤ یاد بوکودا

سوکولِه خانِه کوکوری کوکو

فوچی چوما واکُنمَه

مِه دیمانا آو زنمَه

آفتاو ِ خنده یا دینَم

خندا مِه لب نیشانَمَه

سوکولِه خانِه کوکوری کوکو

مِه مار ، مِه ناما دوخانِه

سوفره کناری نیشانِه

کره ، مورَبّا و عسل …

سوفره مئن گرمه نانِه

سوکوله خانه کوکوری کوکو

مِه پئر شِه دومبال ِ خؤ کار

خانَه صفا دیهه مِه مار

من مِه کیتابا اوسانَم

مَدَرسِه شَم ، جان ِبرار

سوکولِه خانه کوکوری کوکو

کــــلّه نــــــــوا بیبه چُتَن

جان دارمَه تا به مِه تَن

درس خانَم ، درس خانَم

خدمت کنم به مِه وطن

سوکوله خانِه کوکوری کوکو

 

واگردان فارسی :

 

برخیز ، دوباره صبح آمده است

آفتاب از پشت کوه در امده است

سپیده دم سر زده است

خروس قوقولی قوقو می خوانَد

خروس قوقولی قوقو می خوانَد

خروس تو را می گوید دیگر برخیز

از خواب های تنبلی رها شو

به فکر کارهای خودت باش

خواب برای تو زندگی نمی شود ، عزیزمن

خروس قوقولی قوقو می خواند

برخیز به امید خداوند

از غصه و غم جدا باش

خداوند کمک می کند همیشه

آن بنده ی خودش را که از او یاد می کند

خروس قوقولی قوقو می خواند

چشم های فرو بسته ام را باز می کنم

بر گونه های ام آب می زنم

خنده ی آفتاب را تماشا می کنم

بر لب ام خنده را می نشانم

خروس قوقولی قوقو می خواند

مادرم ، نام مرا صدا می زند

کنار سفره می نشاندم

کره ، مربا و عسل ….

نان داغ و تازه هم در سفره موجود است

خروس قوقولی قوقو می خواند

پدرم ، دنبال کار خودش می رود

مادرم ، خانه را صفا می دهد

من هم کتاب ام را بر می دارم

راهی مدرسه می شوم ، برادر جان

خروس قوقولی قوقو می خواند

کلّه نباید مانند چُدن باشد

تا جان در تن ام دارم

درس می خوانم ، درس می خوانم

به وطن ام خدمت می کنم .

خروس قوقولی قوقو می خوانَد