شعر 9-2

چنگازن زنگرکا
به
رنگ فبه
جادان تابلو نارده.

دراستان ٚکؤره گوره
(احتمالن
صادق هدایت ٚ داستان ٚ جا
ایتا شندر پندر مردای
خورا قایما کوده داره)
تاریخ ٚ سفالچین ٚ دیم ٚ کؤل
کلاچ نیشته
قار
قار
قار
قارماق
(تو دوجوکان).

ازسرنو
دوبارده
بینویس “زنگرک”
ای سوار
وهل
صارا دکفه
ها/ها/ های ٚ
هرای.

اما
هله
پامقر ننامی راتنه نا کی خایده واود
اره کشان ٚ راسر
ایا
ناجان ٚپاماله دئنه
قبران سنگ نارده
ایا
ایا
خیابان
دار
دار
داره و ای عالمی تاماشاچی.

چنگ بزن به صدای هشدار/ بگذار/ رنگ بریزد/جاده ها تابلو ندارند.
نوای زنگار پاشنه ی در/ ( احتمالن/ از داستان صادق هدایت/ ان پیر مرد خنزر پنزری/ خودرا پنهان کرده است).
روی چهره سفالین تاریخ/ کلاغ نشسته است./قار/قار/قار/ قلاب ماهیگیری/ (تو بچسبانش).
سرخط/ دوباره/ بنویس صدای هشدار/ این بار/ بگذار صدای /ها/ها/های/ فریاد/ به میدان بیافتد.
ما/ هنوز/ جای پانگذاشتیم روی راه هایی که می خواهند گشوده شوند/برسر راه چوبتراشان.
اینجا ارزو ها جای پا ندارند/ اینجا/ این جا/ خیابان / دار/دار/ دارد و انبوهی تماشاچی.