مثنوی گیلان

 

قربان تی نم بی گیفته جنگل

-ماسوله و هشپر و سیاهکل*

 

بالشت سر خزر توئی تو-

مازندرانه پدر توئی تو*

 

دریا تی مرید و جان نثاره-

با دود جگر تی آبیاره*

 

آتش گیره تا تن سپید رود

-لیلا کوه و زنگه یا گیره دود*

 

تا ابر سیه تی سایبانه

-کهنه سقه داره دیل جوانه*

 

تابستان و پائیز و زمستان

-هرگز نواره بهاره باران*

 

 

تندر کشه آسمان قرمبه

-خو کهنه تفنگا کشه سمبه*

 

کالاچ مالاچی تی آسمان به

-زیبا به نظر همه جهان به*

 

وارش آیه شلتاقی و ور ور-

صد بار جه شغاله عروسی بیشتر*

 

تی سر فیبه آبه زندگانی

-پیری ناری هی داری جوانی*

 

پژمرده نئی تو یک کف دس-

تی تار و پودا بهار بامو پس*

 

تی سبزه نه جایه سوزن انداز-

از سنگه کیشه خزه جهه باز*

 

دریا داره جنگلا در آغوش

-لیزک بوبه جویباره پاپوش*

 

توصیفه تو بر زبان نتانم

-در وصفه بهشت ناتوانم*

 

اما به جهان ئی سی سرآمد-

ایران نوده تو لاب- ئی سی صد*

 

عاشق کوشه تی ادا و غمزه

-تی کاکوله توک همیشه سبزه*

 

تی عارض خط دانی کی فومن-

فومن کی عیسا جناب شیون*

 

شاد و چمن و شریفی “روشن”

-پرورده تی قشنگه دامن*

 

فتاح و کهن قبادی -صابر

صاحب قلم و ادیب و شاعر*

 

افراشته -رادباز قلعه———–

–کسمائی معینه دریا کله*

 

آسیدشرف آن خدای عرفان-

—دکترحشمت ومیرزا کوجی خان*

 

لاهیجی و شاه قاسم انوار

صاحب قلم اهل فن ئی تا بار*

 

گیلان همه نکته سنج و عاقل-

–دریا مانستن بزرگ و کامل*

 

چون جنگل سبز با طراوت-

–صاف صادق و پاک و با محبت*

 

 

————————————

می اصل و نسب تی خورمه خاکه

-می پیلا بابا تی نوه زاکه*

 

قربان صفای مردمه تو—

—گرمه می نفس هم از دم تو*

 

می دیل بزابو جه غربتی لک

-شعری بگویم جه گیل و گیلک*

 

گیلان تومی کهنه سرنوشتی

-می ناما نزن رقم به زشتی*

 

پرورده سرزمینه نابم

من زاده گیل و طفل آبم*

 

می نام و تی نام بهم خوره جوش-

هرگز نوکونم ترا فراموش*