واکوده چوم خاب دیئن دریم

جه جولفِ آمِه شادی

بامؤ دره

ایتا مَرداک

کیلیت دأره

خؤ دَس

آشنا گبان زنِه

گِه روستوم

مِه چَنگله اَنگوشته

گیرانی روستوم ِ

کمرَ ایشکنم

وَنالَم سومبوران

شمِه خون َ بوخورید

شِمه موشکلان

مِه دس ِ مئن موشته

خَیه

آمِه لبانِ

سالیار موران بَزَ قوفلا

واکُنه

گیم

آمِه چوم کی آو نوخوره

گِه

اونَ آو مئوه دَمَه

شُمان با نوخورده

مست بَببید

باهار ِ دربازَه واکُنم

گول و هاوا وُ خنده یا…

شِمه اَمرَ سام کُنم

خوش به روزیگار ِ آمان

واکوده چوم

خاب دیئن دریم !

 

واگردان فارسی :

 

از عمق شادی ما

آمده است

مردی

کلید در دست

حرف های آشنا می زند

می گوید رستم

اَنگشت کوچک من است

رستم گرانی

کمرش را می شکنم

اجازه نمی دهم زالوها

خونتان را بنوشند

مشکلات تان

در مشت من است

می خواهد

قفل لبان ما را

که سال های طولانی زنگار زده

باز کند

می گوئیم

چشم ما آب نمی خورد

می گوید

به آن آبمیوه می دهم

شما باید ننوشیده

مست باشید

دروازه ی بهار را می گشایم

گُل و هوا و خنده را …

با شما تقسیم می کنم

خوشا به روزگار مان

با چشم گشوده

داریم خواب و رؤیا می بینیم !