« گـُلی جان و کاس آقا »
گلی جان
آمِه زیندیگی باهار
کویا بوشو
چه ر ِ پَئیز بامِه نیشته
من و تِه دیل ِ مئن
بولبول ِ چاب چاب َ
قار قار ِ کلاچ پورَ کؤده
گلی جان
پئیزَ من دوس نارمه
دوس دأرم باهار ببه
دغنان کناری
بیدینم تِه خنده پامچال گولانَه
تِه نفس
میشین عطرَ باوره
گلی جان
دوس دارمه کی بال ببال
آمِه ر ِ رؤوار کول َ بگردیمی
فاندریمی دوته ئی
آو ِ مئن
من تِه عسک َ بیدینم
تو مِه عسکَ بیدینی
بیدینیم عومر ِ اَمان
توندِ توند شوئن دره
دِ واگردانی ناره
گلی جان
باهار بامؤ
گول ِ پامچالم بامؤ
کشکرت داران ِ سر آواز بخاد
ولی مِه نأجه به مِه دیل بمانست
ایسامه تِه چومبرا
کی بایی ایروز جه را
چه ر ِ مِه ورجأ نایی
جه تو
من سَوَد نیشانی نارمَه
گلی جان
همیشَکی
نمأنه بولبول ِ نأجه به قفس
ایروزم بِه ایپچه
قفس در واز َبِه
پَر زنان بایه بئرون
بیشه دومبال ِ خؤ یار
گول َ باغان ِ مئن
عاشقانه بزنید
هَی خؤشان ِ چاب چاب َ
گلی جان
مِه جان ِ یار
بَنِه دردان کنار
زیندیگی زرخ دأره
شیرین دأره
زرخانَ بنن بیجیر
شیرینانَ جؤر بنن
بییا مِه وَر بینیشین
گول بیگیم ، گول بیشتاویم
گلی جان
آمِه روزیگار ایسه چولی مولی
دخَشارده دأره پاک آمِه گولی
بوغض و غم دره
آمه دیل ِ مئن
کرأ تَرکسن دریم
پاک واترکسن دریم
جَغَرز امان دوته
کی سِه کی پاک َ کنه اَرَسوی َ
جه آمِه خسته چومان
گلی جان
بییا تا پاک بُکنیم
کس کس ِ اَرَسوی َ
لبان ِ سر بینیشانیم خنده ی َ
بینیشینیم آو ِ وَر
آمِه دیل ِ گبان َ
بزنیمی آو ِ ر ِ
تا خؤ اَمرَ بَبَره
گلی جان
دأری مِه دیل ِ خبرَ
دأرمه تِه خون ِ دیل ِ خبر َ
چی چی نی یَ بیدائی
چَتوئی انار گولان ِ گوش جیر
چوپه چوپه زنه گب
اَمانم چی چی نی بَبَیم
گب بزنیم
گلی جان
پَئیزَ من دوس نارمه
دوس دأرم باهار ببه
لب تِه شین جه خنده ئن
پاک انار شاوار ببه
خنده اَمرَ غم و غورصه دشکنیم
من بَبَم خوش تِه مَرَ
تو بَبَی خوش مِه مَرَ
واگردان فارسی :
گلی جان
بهار زندگی مان
چه شد
چرا پائیز
در دل من و تو
جاگرفته است
جای چهچهه بلبل
قار قار کلاغ همه جا را پر کرده است
گلی جان
پائیز را دوست ندارم
دوست دارم بهار باشد و
کنار جویباران
گل پامچال شکفته ی خنده ات را ببینم
و نفس ات
رایحه ی بنفشه را با خود بیاورد
گلی جان
دوست دارم که دست در دست هم
لب رود خانه ها گردش کنیم
دو نفری بنگریم
در آئینه ی آب
تو عکس مرا ببینی و
من عکس تو را
بنگریم که عمرمان
تند و سریع دارد می گذرد
دیگر بازگشتی ندارد
گلی جان
بهار فرارسید
گل پامچال هم دمید
زاغچه خوش خبر بر سر درختان آواز خواند
ولی آرزوی ام بر دل من ماند
در انتظارت مانده ام
که روزی از راه برسی
چرا کنارم نمی آئی ؟
من از تو خبر و نشانه ای ندارم
گلی جان
همیشه
بلبل آروزی مان در قفس نمی مانَد
روزی می رسد که اندکی
در قفس باز گردد
پرزنان بپرد بیرون
برود در باغ های گل
به جستجوی یار خویش
و برای خودشان هی عاشقانه
چهچهه بزنند
گلی جان
یار عزیز من
دردها را کنار بگذار
زندگی تلخی دارد
شیرینی دارد
تلخ ها را زیر بگذار، شیرین ها را رو
بیا کنارم بنشین
تا گل بگوئیم و گل بشنویم
گلی جان
روزگارمان ابلق و سیاه – سفید است
کاملا” گلوی مان را فشرده است
بغض و غم
در دل مان ریخته
در حال ترکیدن و
منفجر شدن هستیم
غیر از ما دو نفر
کیست که از چشم خسته مان
اشگ مان را پاک کند
گلی جان
بیا تا اشگ همدیگر را
پاک کنیم
خنده بر لبان بنشانیم
بنشینیم کنار آب
حرف های دل مان را
برای آب بزنیم
تا با خودش ببرد
گلی جان
تو از دل من خبر داری
من از دل خون تو
گنجشک را دیده ای
که چگونه زیر گوش گل های انار
پچپچه کنان حرف می زند
بیا مانند گنجشک
حرف بزنیم
گلی جان
پائیز را دوست ندارم
دوست دارم بهار باشد و
لب ات از خنده ها
مثل انار شاهوار شود
با خنده بر غم و غصه بتازیم
من باتو خوش باشم
تو با من خوش باشی
