لوچان
تِه چومان
آتش دگاده بمِه جان
بَل زئی
کرا کورشا بوستمِه
من تِه ناما دوخادَم
دوخادَم مَرَ فارَس
مَرَ لوچان بزئی
ناز نازه بوگوفتی تو :
« مِه پئره درد ! »
واگردان فارسی :
چشمان ات
آتش به جان ام انداخت
شعله می کشید
داشتم خاکستر می شدم
نام ات را صدا زدم
صدا زدم به دادم برس
برای ام پشت چشم نازک کردی
با ناز و عشوه گفتی :
« درد پدرم ! »
