مه لب پور خنده یه

مِــه لب پور خنده یه ، مِــه دیل پوره درد

جه سئلی سورخا بوسته ، مِه دیمه زرد

مَـرَ دانم ، زمستان چاکـــــــودا ئیـــــد

ایسه مِـــــــه زیندگانـی ، آتوئی سـرد !

واگردان فارسی :

لب ام پر خنده و دل ام پر از درد است

گونه ی زرد من ، از سیلی قرمز شده است

گمان می کنم که مرا در زمستان ساخته اند

که زندگانی من ، این جوری سرد است !