بییا بیشیم کویانه جؤ ر
بییا بیشیم کـویـانِــه جؤر ، جه ترسه مـی مـان خانمی
عــید بـامــو دِ خالــی یـه ، پـاک مِـــه جیبـه تـان خانمی
دَس خـالـــی بــؤم نتــانسم ، زاکــانِـــه پــابَـــــزار هیئن
مِـه ره تِـه ره هـــــم نیهامــه ، ایـدانــه پــِرهــان خانمی
کئنـه لیبـاسانـا دَوَد ، مِــه شین تِـه شین زاکـانِـه شین
تـونـدی بـوکُـن واستـی زئـن ، هسا بـه کــویـان خانمی
یـارانِــــه پـــولا اوسـانیـــم ، ایپـچـه غـــذا مَـــذا هینیـم
هـو کـویـانِـه جـورجـا ایسیـم ، تـا سینزه پـایـان خانمی
زودی واسـی جیــویــز زئــن ، خانــه ایسان صـــلا نییـه
هسایـه مـی مـان فـارَسـه ، فـــوزن فتــورکـان خانمی
جـه جا ویــریــز بلا مِـه سـر ، زاکـان مـاکـانَ ویـــریـــزان
دوکُـن تِـــه اون پـابَــــزارا ، اوســان چَمَــــه دان خانمی
بــودو بـــودو کـــی دورابیـــم ، نــاخبـــره آشنـا دینِــــه
اَهَـه بـودو بلا مِــه ســـر ، تِــه جانــا قـــوربـــان خانمی
ماسالِه کـــو جؤر ایسائیم ،جیره پـــوتــی جوخوفتـائیم
مِــه ره نـــوا غُـر غُــر زئـن ، بـــه مثلـــه کُمبـان خانمی
زنای مـرَ گِـــه هَنــه دِ ، اَن ئـی سـالا چـی بــوکــــودی
فقَــد بــوگــوفتی گیله شعر، دِ مـرَ دونخان « خانمی »
فیکــرا کــودم ایپچـه مِــه ره ، بیــدام زنـاک دوروغ نیگِـه
شعر بوگـو ، فوش بیشتاو ،خاک مِه سره تان خانمی !
واگردان فارسی :
بیا از ترس مهمان ، بالای کوه ها برویم همسرم
عید آمد و ته جیب من خالی است همسرم
دست ام خالی بود و نتوانستم برای فرزندان پای افزار بخرم
برای من و تو هم ، یک دست لباس نخریده ام همسرم
لیاس های کهنه من و تو و فرزندان را ببند
عجله کن ، هم اکنون باید به کوه ها زد و رفت همسرم
پول یارانه را برمی داریم و اندکی غذا و آذوقه می خریم
بالای همان کو ه ها تا پایان سیزده بدر می مانیم همسرم
سریع باید فرار کرد ، در خانه ماندن صلاح نیست
همین حالاست که مهمان حمله ورشود و فرا برسد همسرم
بلای ات بر سرمن ، از جا برخیز و فرزندان را نیز بیدارکن
پای افزارت را بپوش و چمدان را بردار همسرم
بدو بدو که دور شویم ، ناگهان آشنائی نبیندمان
آهان ، بدو بلای ات برسر من ، فدایت شوم همسرم
بالای کوه ماسال ، زیر پتو پنهان شده ایم
برای من مثل ماشین کمباین ، نق نزن همسرم
زن ام به من می گوید ، در این یک سال چه کرده ای
فقط شعر گیلکی گفته ای ، دیگرصدای ام نکن «همسرم »
اندکی تفکر کردم ، دیدم زن ام دروغ نمی گوید
شعر بگویم و فحش بشنوم ، خاک برسرم همسرم !
* این شعر را به استقبال شعر میرزا حسین خان کسمائی از یاران میزرا کوچک و مبارزان آزادیخواه
دوره ی مشروطه با این مطلع سروده ام :« بیا بیشیم کوهانه جو ر ، دور جه آدم کلکا »
** خانمی : در زبان گیلکی نوعی صدا زدن مهربانانه همسر است
*** کمبان : ماشین کمباین که با آن برنج را درو و خرمنکوبی می کنند .
