وای آمِه مورداب

مــــــورداب ، ببــــؤستــه پــــور لــــجن وای

چــی خــاک دوبـــؤستــه ســـر ِ مــــن وای

هــــم خوس کنه ، هـــم سولفه بــرار جان

ایشتـاوه تِـــه گــــوش ، اِهَــن اِهَــــن وای

رأفا ایسائیم تـــا بَکفه اون ، رو بـــه قبــــله

بأزین دوکُنه دس آمِه شین، اون َ کفـن وای

واستی اون ِ ر ِ فیکــر ِ مــرَ ، چاره بیافیــم

اَ کلّه مـــئن مگـــر دره ، سُلف و چُتَن وای

مورداب تِـــه ر ِ ناندانی بؤ ، تِـــه پئر ِ سوفره

تِـــه آبـا و اجداد ِ ر ِ بـــؤ ، پاره ی ِ تـــن وای

د ِ پَـر نزنـه آو ِ مـــئن ، تـــوسخوم و خوتــکا

مـــــورغابـــــی و چنگــــر … کــالاگــن وای

بـــو دِه اون ِ تــــــن ، لاپ بــــــوی مــــــرگ َ

جـــه بــاد اون ِ آو نـاره ، چین و شکـن وای

مـورداب بیمیره ، حیفه اَمــان زنــده بمأنیم

بــــی عشق ِ آدم ، بأ نـداره سر بَبَدن وای

آی « کاس آقا » لانتی بزنـه تِـــه اون زوان َ

خفخان بیگیر، ایپچه مرَ مالَت فَـدَن واااای !

واگردان فارسی :

مرداب ، پر از لجن شده است وای

چه خاکی بر سر من شده است وای

هم « خوس » می کند ، هم « سرفه » برادر جان

آیا گوش ات ، صدای اِهَن اِهَن اش را می شنود ؟وای

منتظر مانده ایم تا او ، رو به قبله بیفتد

بعدا” دستان ما او را کفن بپوشانَد وای

باید با فکرمان برای او چاره ای بیندیشیم

مگر درون این کله سرب و چدن ریخته شده وای

مرداب ، جا نانی تو و سفره پدرت بود

برای آبا و اجدادتو مثل پاره ی تن شان بود وای

دیگر درون آب های اش « توسخوم » و « خوتکا »

مرغابی و «چنگر » و … درنا پرواز نمی کند وای

تن اش ، درست بوی مرگ را می دهد

از باد بر آب اش چین و شکن دیده نمی شود وای

دریغ که مرداب بمیرد و ما زنده بمانیم

آدم بی عشق بهتر است زنده نمانَد وای

ای « کاس آقا » آن زبان تو را مار نیش بزند

خاموش باش و اندکی به من فرصت بده واااای !