باضی وختان

باضی وختان زیندیگی،سرده پلایه به گولی

نــــه سییایه ، نـــه سیفید ، چولـی مـولی

هسا کــــه پـــائــیز بــامـــؤ ، بئس بخانــــه

کــــولکــاپس نــم نمــــه آواز ، بــولــــبولـی

نَـــرمــــه خــاکمــــه ، زیمینه سر فـــــوجم

دوس نـــــارم تـــــا بَبَمه ، گیــــل چوکـولی

مـــن هـــاجور خاکی یمـــه ، تـا زنــــده یـم

تــــو تانـــــی خاکی بَبَی ، یـا فـــــوکــــولی

سوکـــــولَه مانـــــم ، کــــه بـی محل خانِه

گـــوش واکُــن تــا بیشتاوی ، مِــه قوقولی

دریــا زاک و زوکمـــه ، غــــرخــا نــــوبــــوم

مــــن ایسَم سیفید مائی ، سیفید کـولی

بیمیـرم تِـــه سادگـــی ره « کــاس آقـــا »

راس بـــوگـو ، جه گیلانِـــه آو و چولی ؟ !

واگردان فارسی :

بعضی وقت ها زندگی ، پلوی سرد گیرکرده در گلوست

نه سیاه و نه سفید ، ابلق است

حالا که پائیز فرا رسیده ، بگذار بخواند

چرخ ریسک ، نم نم آواز بلبل را

خاک نرم ام ، که روی زمین ریخته ام

دوست ندارم ، تا گِل کلوخی باشم

من همینطور خاکی ام ، تا زنده ام

تو می توانی خاکی باشی ، یا فُکلی

خروسی را می مانم ، که نابهنگام می خواند

گوش باز کن ، تا قوقولی قوقوی مرا بشنوی

فرزند و زاده ی دریایم ، غرق نمی شوم

من [آن ] ماهی سفید و بچه ماهی سفیدم

برای صفا و سادگی ات بمیرم « کاس آقا »

راست بگو ، از آب و گِل گیلان هستی ؟!