«دریا اوشانان ٚ بویا دیهه»

جه زواله ال عطش هتو هیا، هه مول ٚ سنگان سر نیشته. هه سنگان کی تا گولی چالکا گوزگالیک دوسته یه ده. کُوله فوفو آرا دس خاخور بوبوُسته.
هتو هیا نیشینم، تا آفتاب پردچین، تا تین تاری خو پشدام ٚ لوشانه’‌نا وارگانه، آب سوسو یا دوکشانه. هه سنگان سر نی‌نیشینم، لام، تام.
کیانه‌که‌یه پراخوت ٚ خوت وچیناسته، پراخوت ٚ ایژگره خاندش دوخوشاسته.
زاکان پراخوت ٚ تلارسر ایتا دس دستک سُرایی یا چنگازه، اویتا دسا تکان بداد، تکان بداد، تکان بداد…
پراخوت تی‌تره مستان، سگ ٚ سینه آب بوکود، کوله‌’ وئربزه، راواگود، ایمیز گاله ایمیز گاله دورابو.
تاریکی همه جا یا فورده داره. ساکوتان ٚ لوب بکته.
دریا چیرئن ده خوشان ٚ پایا آبا وانسوخانده کی، کس کسا جیپیتا دد. گاگلف ایتا کور ٚ قوقو ونگ ٚ گولی تامتولی قوروقا ایشکنه.
جه زواله العطش هتو هیا، هه سنگان ٚ سر بینیشت، ویریشت، بینیشت، ویریشت.
با هه مول ٚ سنگان ٚ سر نیشتن، هه سنگان کی تا گولی چالکا گوزگالیک دوسته یه ده. با هیا، هتو لام، هتو تام نیشتن، تا ایی دورده ایتا دس تی چان پس کولا چنگازنه و هه بن‌ام ایتا صدا بگه:
«تاریکی نیشته‌یی»
بگم: «می خانه’ فاندرم»
بگه: «تی خانه’»
بگم: «آهه، می پئری خانه‌’، می مار کرا دس ٚ باغ ٚ مئن بوله زئن دره، می پیله خاخورم، ایتا تیجاگوده گرده ٚ بینه آرا کر اورامو زمینا خوله‌’ کودان دره، سیر ٚ چیتینا کاشتاندره.
اون خو دیل ٚ مئنن بگه: «سک کویا خانه کویا». بازین به لب باوره: آیه کی تا چوم کار کونه آب فو فویه و تین تاریه، اَ گوره خوله مئن تی پئری خانه کویه نها؟»
بگم: «دیگ بیشی، دینی، امی خانه’ کی دانی؟
بگه: «هونی کی بوقاجا ایپچه بوجورتر نهابو»
مره یاد بایه؛ من کی زاک بوم، مَقرسران مرا ترسا گیفتی بوقا قبرستانی جا دوارم، رامته دو طرف دورشین بامو قبران، آدمه ٚ دیلا جوم جومه دگادیدی. «مُصفا علافی» ویرجا با بئسابیم، تا ایتا شناس بیدبیم، بازون اون ٚ کون ٚ دونبال رادکفته بیم تا فارسه بیم امی خانه محوطه لوله پرچینا، شی می جانا ٚ گئنا هیستا کودی. بلته’ پابسراکوده نگوده می‌زهار خانه محوطه’ به کولا گیفتی.
گه: «خومام یکشنبه بازار مره یاد دره، بازار روز، بوقا صان هر ایتا آزاد دار ٚ جیر، ایتا امنیه پاس ٚ پنجه دایی.»
گم: «پانویس فاندایی؛ طرح‌ها و کلاغ‌ها.»
گه: «خُب تره یاد دره.»
گم: «رضا براهنی حسن میرزا کله’ زندان دورون جه بخ تاشه بازون انا گه:
بوشو آفتاب دیمه بینیش به ترا جختراشه، هرچی اَ خانمار کویی میان دره.
حسن‌ی آفتاب دیمه نیشینه، هرچی سعی و تقلا کونه، نیبه جخترا دهه، هو جختزاشو حکایتان کی اکن تاسا بو خوشانا ایتا کونج و کنار قایما کوده بید، دوبارده رو آین، آین حسن میرزا باخی حکایتان ٚ براچک، بوچوک نیشینن. الان می حکایت و تی حکایته. مرا غریب ٚ ولایت میان ناغافل دگادی، می خانه’ جوفت ٚ شیش آرا رمش پایه بکودی، آسا مرا گی شل شله کا، فل فله.
آخر خورم پسر، آن همه کو و کمندا مرا بودووانه یی، باوردی آیا، کی چی، غریب شا چاکونی؟»

می زن بگفت زاکان گده، بایید «کرِتا» «اگی یاگالی نی» گده ماسوله’ مانه، دریایم داره، هم گیلان ٚ تورش ٚ کونوسه، هم عراق ٚ خورما.
وختی فارسه ییم مول ٚ براچک، جاده سر ایتا چرخ سوار زنای شوندوبو، هنی یم شوندره. ایتا سیوده ٚ ریکابی دوکوده، ان ٚ توخسابومو شانه سر، کی رو به دریا بو، باد ٚ دس اسیر. دریا یا فاندرسی، باد ان ٚ سیا ٚ دامن ٚ لوشه اَرا بازی دوبو، هنی یم دره. نوبو بیدینم کویا شوندره.
پراخوت ٚ ایژگره می حواسا پرتا کود. پراخوت لنگر تاودان دوبو. «بارش» و «مانگه دیم» دستک سُرایی یا چنگازه ایسابود، دس تکان داییدی.
– ترا تام آرزو نکودم، بارش و مانگه دیما بیده‌یی.
– چی دیلی داری تو، مرا غریب ٚ دریا مئن غرقا کونی بازون گی تی تام آرزویی یا بگادم، لابد خایی بگی من زیباترین غریق جهان ایسم، دیگری مال ٚ سر خُب ته ره حاتم طاعی‌ایی، ایا من نه هیکی یا شناسم نه اشان ٚ لفظ مرا حلی‌یه، کورد کمری بوبوست تا یاد بی‌گیفتم بگم: «یاسو، تی کانئس» اوشانم بگد: «کالا، کالا» ان ٚجا ویشتر بوکس ٚ باد کونم. آهه انم یاد بی‌گیفتم، را به را گم: «اِ گویه پرسوس» اوشانم خنده کونده گده: «مالاگا». جان ٚ تی هر کی دوس داری اَ کوکوُ واگردان چاکون شیش انداز، مرا «تمباربون ٚ آو، چرده سر خوُ» وا.
– چی
– «تمباربون ٚ آو، چرده سر خوُ»۱
– بیده یی غریب ٚ ولایت ٚ آفتاب دیمه تی ره اوغور داره، تی هیزار سال بقچه توشکه یا واگود، بازون گی من ترا ناغافل دگادم، ویری، تا هوا وانوُسته با را دکفی بیشی. زاکان ٚ مار صوبکه‌سر آیه خو درد ٚ دیلا ترا بگه، تی سنگا دس با وسینه و ارسو فکونه، ویری.
آفتاب خو کش پرا واکونه آب ٚ سوسوسر، فورشانا گورشا کونه، قاب ٚ قوروشانا کرچ. گلشیری «نقش‌بندان» زنای ریکابی دوکوده چرخا پازنه، باد انٚ دامن ٚ لوشه اَرا بازی دره. هتو پازنه، پازنه، پازنه شه تا اویا کی به، ایتا نقش، مسافرخانه ٚ عکس ٚ قاب ٚ کش.
زاکان زنگ زنه ده، فارسه ده.