شعر 10-1
هه دؤره شر
تانه
دو سه وادم
اوشته تر ببه
بلگی یم / سوکوله/ چن تا گولی / با بخاندبی
شورومم با به کفته بی.
[سربازان/به زانو نشسته اند/در کنج دیوار ِ ویران/ بسان ِ گرگ ِ کمین کرده در مه صبحگاهان]
هله
شاقوز داران ِ شه
فونؤبو/
راشین ِدیمه کنار
تول ِ ابران
توک به توک
سوک
ایسا یید
سالما اسمان ِ چر ِ سر.
[این پا و ان پا می کند/بر سر گذر/ سنگ انداز/ –
به جان شب/ کرم افتاده است.]
دور و نزدیک
تک وتوک
واستی بامؤ بی :
دس ِ شوب
ورزا خوس
سگ ِ لوب.
کره ماتاب با/بوبؤبی
هه هنده شر
تانه
ایبچه
اوشته تر
ببه.
[انبوه یاد ها در من/ از همان کوچه بازار ها می گذرد/که/”اورهان ولی” شعرهایش را/ در ان جا نوشت./_
نانم/ کویتا گاره ا با باشانم.]
تانه
هشانم
هیتا
نبه
نا
نی نای نای ِ
گاران ِ گاره سری
نا
تا تا تای ِ
بلته خاطره/
کی رخصا دره
چلکوم ِ چک
نا
هیکی/
وئر بزنه کوله کئخا
نا
شوخم
زیمین ِ هفتا جانا
هه تو
بی
هی تا
انگاره
سرا د ِ
تی
عطرا
مایه نه خاب ِ سر جاکش
توکا دِ
سینه سورخه کا
توقایی اواز
کی بشه تا شق بزه شاق شاقه که پاماله توکالی
تا
مارلیک ِ ورزا ملله
تا
ما شهر ِ لله جار
تا
بغداد
بیروت.
[بدنبال رده پا های گمشده/ حوالی اوای داروک/ در گوشه کنار “راین”./-
ان سو تر / سواران سوگوار/ در مه.]
همین اطراف/ می تواند/ دوسه قدم هم / ان طرف تر باشد.
“سربازان/ به زانو نشسته اند/ در کنج دیوار ویران/ بسان گرگ کمین کرده در مه صبحگاهان.”
شاید هم / خروس/ چندگلوباید می خواند/ مه هم باید فرو می نشست / هنوز شبنم درختان گل ابریشم / نریخته بود / بر کناره راه/ ابرهای سیاه/ نک به نک ایستاده بودند/ در اطراف اسمان تیره.
“این پا و ان پا می کند/ بر سر گذر / سنگ انداز
به جان شب / کرم افتاده است.”
از دور ونزدیک/ تک وتوک / باید می امد/صدای سوت / صدای سرفه/ لابه ی سگ /
باید/ مهتاب در محاق می بود.
همین اطراف/ می تواند کمی ان طرفتر هم باشد.
“انبوه یاد ها در من / از همان کوچه بازار ها می گذرد/ که “اورهان ولی” شعرهایش را / در همان جا نوشت/-
نمی دانم کدام گهواره را باید بجنبانم. ”
می تواند/ هیچ کدام از این ها هم نباشد/ نه پای کوبی لالایی کنار گهواره ها/ نه تاتی تاتی دروازه خاطرات/ که در میان مه می رقصد.
نه کسی عبور کند از امواج/
نه شخم بزند/ هفت جان زمین را
همین جوری / بی هیچ تدارکی/ رها کند بوی عطر تورا/ در اعماق خواب ماهی ها
به منقار سینه سرخ بیاویزد / اواز عاشقانه را / که برود تا اوج جا پا های لزج حلزون ها/ تا نعره ورزا های مارلیک/ تا نی زار ِ ماهشهر/تا/بغداد/بیروت
“بدنبال رد پاهای گمشده/ حوالی اوای داروک/ در گوشه کنار ” راین” /-
ان سو تر/ سواران سوگوار/ در مه.
