هوا تازه تاریک دکفته بو را دکفتیم. دولا فچم أمه‌را فارسانئیم روخان کؤلا، هو سامان کی صفتنیشان بدأ ببؤسته بو. ایتا گومارکله بیافتیم هو نزدیکی، هونˇ دؤرˇشر جوخوفتیم.
ای‌دانه لل پر نزئی، تا چوم کار کودی گورِخوله بو و خیسˇگومار، گاگودار گوزگاکانˇ ای‌آراد-اوآراد آمویی، تک و توکم ایتا سکˇلوب، تاریکی تامتومی‌یا وؤوئیی. ماه تولˇ ابرانا چی‌پتیادأبو کرأ روخانˇ آبˇ میان جان-شورأ دبو. کؤله خورأ لسالس فورشانا ویسئی، قاب‌قوروشانأ قجقجی دأیی.
می رفاق دال-به-دال خو ساعتأ فندرستی، مرأم تونداتوند، توندأ گیفتی، بیلاوارث نه تولˇ ابران مایا فئوردی نه ساعت دوارستی
برگردان :
هوا تازه تاریک شده بود که راه افتادیم. دولادولا خودمان را رساندیم به روخانه، همان مکانی که نشانی آن مشخص شده بود. آن اطراف میان انبوه بوته‌ها، همان‌جا مخفی شدیم.
باد لا‌به‌لای نیزار کاوش می‌کرد. زمزمه نیزار، کرانه رودخانه را، به دوش گرفته بود.
حتی صدای پر زدن حشره‌ای به گوش نمی‌رسید. تا چشم کار می‌کرد تاریکی مطلق بود و بوته‌های خاردار، هر از گاهی صدای قورقور قورباغه‌ها می‌آمد، جسته و گریخته صدای پارس سگی، سکوت تاریکی را می‌شکست. ماه ابرهای تیره را پشت‌سر گذاشته بود و در آب روخانه جان خود را می‌شست. موج، نرم‌نرمک خودش را به شن‌ها می‌مالید، و صدف‌ها را قلقلک می‌داد.
دوست من پشت سر هم به ساعت خود نگاه می‌کرد، من هم پی‌در‌پی درگیرِ لبریز شدنِ مثانه‌ام بودم. بی‌صحاب نه ابرهای تیره ماه را می‌بلعیدند نه ساعت پیش می‌رفت.
