تقاص

چن وخته می نوخوفتن بعضی یان ٚ رِه سوژه بوبوست!
علیرضا: “بوخوس دِ برا. تو خاب و آرام ناری؟ مرام تی بی خابی امرا بیخابا کودی. اَنقد مگه آدم کلمَه‌نٚ امرا بازی کونه!
مسعود: “راستی تو کار ٚ کاسبی ناری اخوی کی نه خوسی نه تی قلَماَ ایپچِه ایستراحت دیهی!
رضا : ” آقا ببخشید اگه ناراحتا نیبی تانم واورسم شما کِئنِه خوسی‌دی؟!..
خنده تاشا خورِه می لبان سر :” چوتو مگه؟..”
آخه هرجور حیساب کونم دینم جور نایه. روز چوم دووانم شمه را دینم شبم کی دِ وانه وَرس …
صُب‌م کی گول کوداندره سیفیدی،بازم شمه را دینم کلمه‌نٚ امرا راشوئندری‌دی. خولاصه هر جور حیساب کونم نانم اَکِه خوسی‌دی!
می دسا نَهم اونه شانه سر :
” نانم، هی‌ذره می دس نیه. گومانم پور زماته کلمه‌نا بدهکارم. تقاص پس دَهَندرم!

(دوشنبه 97/4/12)

برگردان:

” تاوان “

مدتی‌ست بی‌خوابی‌ام سوژه‌ای شده برای دوستان.
علیرضا :”بخواب دیگه رفیق. خواب و آرام نداری؟ مرا هم بی‌خواب کردی. مگه آدم اینقدر با کلمات بازی می‌کند!
مسعود: ” کار وُ کاسبی نداری اخوی که نه می‌خوابی و نه به قلم‌ات استراحت می‌دهی!
رضا:” آقا ببخشید. اگه ناراحت نمی‌شوید می‌تونم بپرسم کِی می‌خوابید؟!
خنده روی لبان‌ام سُر می‌خورَد: “چطور مگه؟”
آخه هرچه فکر می‌کنم جور در نمی‌آید. روز چشم می‌چَرخانم شمارا می‌بینم شب‌ها هم که نپرس… صبح، سپیدی هم که به گُل می‌نشیند باز شمارا می‌بینم دارید با کلمه‌ها راه می‌روید. خلاصه نمی‌دانم چه وقت می‌خوابید!
دست‌ام را روی شانه‌اش می‌گذارم: “نمی‌دانم، اصلا دست خودم نیست. به گمانم مدتهاست بدهکار کلمات هستم. دارم تاوان پس می‌دهم.”