پیاده رو/ یک داستان کوتاهِ کوتاه

جغله هتو کی خو ماره دسته داره، واگرده هی مرا نیگا کونه. هی نیگاه کونه. ول کونَ م نیه. هیچیَ م نیگه. نه مره، نه خو ماره. دوره به و جه خیابانه پیچ، رده به. ایتا نفس راحت کشمه. ولی اَ بستنی، مره کوفته بو.

برگردان:

بچه دست در دست مادرش، بر می گردد و هی نگاهم می کند. هی نگاه می کند. ول کن هم نیست. چیزی هم نمی گوید. نه به من و نه به مادرش. دور می شود و از پیچ خیابان می گذرد، نفس راحتی می کشم. ولی این بستنی، کوفت َم شد.