کوچه (داستان کوتاهِ کوتاه)

نانم کویا اونا بیده دارم. سرو دیم اونه شین خیلی مره آشنایه. صحبتَ سرَ واکودنه رِه، واورسم:

– آقا پسر! ببخشید اَ کوچه نام چیسه؟

جواب دیهه:
– صومابجار!

گمه:

– دانم، اَ کوچه گم! اَ فرعی کوچه!؟

گِه:

– کوچه ‌ی شادمان.

باذون مرا واورسه:

– شوما ساغرسازانی ایسید؟

جواب دهم:

– بعله ولی اَ کوچانَ ایسم همه تان عوضاَ بوسته.

مراَ فاندره:

– کوچانَ نام عوضاَ بوسته، آدمان چی؟

گم:

– آدمانم عوض بوستید. مثلا خوده شما پسرجان! مره خیلی آشنایی ولی ترا نتانم شناختن!

ایتا کوجه خنده کونه و راه دکفه شه. کوچه دگردَ سر، واگرده، خو عینکَ اوسانه و مرا فاندره. فکری بَمَه. می جوانی

دورانَ عینک، اونی دس چی کونه؟

………………………………………………………………

برگردان:

نمیدانم کجا او را دیده ام. قیافه اش خیلی آشناست. برای اینکه سر صحبت را باز کنم می پرسم:

– آقاپسر ببخشید! اسم این کوچه چیه؟

جواب می دهد:

– صومعه بیجار

می گویم:

– می‌دونم، این کوچه رو می‌گم! این کوچه فرعی رو؟

می گوید:

– کوچه شادمان

بعد می‌پرسد:

– شما اهل محله ساغریسازان هستید؟

جواب می‌دهم:

– بعله ولی این کوچه‌ها‌ اسم‌‌هاشون عوض شده.

نگاهم می‌کند:

– نام کوچه‌ها عوض شده. آدما چی؟

می گویم:

– آدما هم عوض شدن. مثلا خود شما پسرجان! خیلی برام آشنایی ولی نمی تونم بشناسمت!

لبخند می‌زند و راه می افتد می‌رود. سر پیچ کوچه، برمی‌گردد، عینکش را برمی‌دارد و نگاهی به من می‌اندازد. فکری می‌شوم. عینک دوران جوانی‌ام در دست او چه می‌کند؟

یک پاسخ ارائه کنید