اَمی خانه

خیلی سالان بو اونه اَمرء زندگی کودیم. هنوزم ِاِی‌جور آیه به خانه، کی من خیال کونم چی بوبوسته!
نفس‌نفس زئی. درا کی واکوده، می‌لباناَ جَما کودم می‌اخماناَ تورش.
-ایپچه دئرتر بوموبی چی بوستی؟
هچین تَرا به خانه فارسانی که آدم وقت نوکونه خو سرا بچرخانه.
اِی‌تا خنده‌ ایشکنه گِه: تی دوری میره سخته.
شیمره بگما اتو نیه که همیشک خنده بوکونیم. گاگلف دعوایم گیریمی. اَنَم بگم، ایپچه اونا ترسم ولی کم ناورم.
منم فریاد زنم بدانه سرده پلا‌یِ صُب ٚ سری نیئم کی شکم درد ناورم!

برگردان:

“خانه ما “

چندین سال بود با او زندگی می‌کردم. هنوز هم جوری به خانه می‌آید، که من فکر می‌کنم چه اتفاقی افتاده!
نفس نفس می‌زد. در را که باز کرد، لب‌م را جمع وُ اخمم را درهم کردم.
– کمی دیرتر می‌آمدی چه می‌شد؟
طوری خودت را به خانه می‌رسانی که آدم فرصت نمی‌کند سرش را بچرخاند.
خنده‌ی بلندی می‌کند و‌ُ می‌گوید: دوری‌ات برایم سخت است.
باید بگویم اینطور نیست که همیشه بخندیم. گاهی دعوا هم می‌گیریم. راستش را بگویم اندکی هم می‌ترسم اما کم نمی‌آورم
من هم فریاد می‌زنم تا بداند پلویِ سرِ صبح نیستم که درد شکم نیاورم!