بادرنگان بو
اصلن اوتو نوبو کی می یاد ِ مئن دوبو. جول ِ کول ِ سورخی دوخوشته، دوماغ ِ نرّه تئغه اوساده، نی‌نی سوسو، سوستا بوسته. موجا هیچی نشاستی فامستن، رنگ بنا بو، ای‌دس شرابی، نه او وقتان ِ مانستان سیا، مقراض بزه نه او شلال گیسو، فوبو شانهٰ‌ئن ِ سر تا کمر کیلی چالکا میانی.
– «خیلی پیرا بوم؟»
پیری فکرا نوکوده بوم، هن ِ واستی نتانستم بگم: «نه فرقی نوکودی، هتویی کی بی»
نوبو، خودشم دانستی، خورا به نانسته بوزیی، یا کی خاستی گت ِ مردی جا دنکفه، ایچی دیگه بیشتاوه.
مبل ِ جا ویریشت، دو سه قدم اوتاقا سراجور سراجیر بوشو، یخچال ِ پالو بئسا، یخچال ِ درا واکود، ایتا شیشه آبا دس دوکود بیرون بارد، آبا هتو شیشه ارا سرا کشه.
– «چوتو بوبؤ تی فیل یاد هندوستان بوکود؟»
– «ترا کی بوگوفتم، چره امون درم.»
راس گه، ا چن ما میانی دال به دال تلفن کودی، اوّلی‌بار کی گوشی ِ اوسادم بناگوده مرا سربه‌سر نهن، نفامستم کیه، هرچی‌ام واورسم «شیمی نام» نوگوفت تا کی شروع بوکود به خاندن: «امشب هوا دیل پوره خودا/ خورشید، ابر ز جیر خابه» هتو تا ا بندا بخاند می ناف دکفت.
بفامستم تویی، ایچی چنگ تاودا می سینه خالهٰ. ا سالان ِ نوکوبسته نِکان ایوارکی بیگیفتدی می گولی چالا. هندم هوندم بو می بْغض هارهار بترکه، توند گوشی ِ بنام.
می سر بوبؤ بو ایتا کو هنقَدر، می گوش تاف‌تاف گودی، ایبچه نوبوسته بازم زنگ بزیی، ای‌بار، دوبار، سه‌بار، اونسادم، نانم ده‌بار، بلگی ویشتر، نه دس فاکش نیبی، اوسادم.
– «چره گوشی ِ بنایی، می جا دیلخوری؟»
گب نزم.
– «اگه مزاحمم بنم»، بغض ِ ارا بوگوفتم:
– «نه… می شمارهٰ کی جا فاگیفتی؟»
خنده ارا بوگوفت: «جوینده یابنده‌یه.»
بوگوفتم: «چوتو بوبؤ یاد ِ فقیر فوقوران بوکودی؟»
بوگوفت: «من و تی آشنایی گوشت و ناخون – گوشت و ناخون ِ سیوایه کی بنا بو»
بوگوفتم: «خیلی زماته تی جا واخبر نیم.»
بوگوفت: «ا سالان همیشک می امره بی.»
پنجره واز بو، بادرنگان ِ بؤ دس به دس بردی. هتو شب ِ دورشر تا سوکولهٰ‌ن ِ کوکوره‌کو راه سر.
همساده خانه جا خیاطی چرخ ِ صدا آمویی. خانهٰ‌ن چراغان، سوسو زئیدی.
– «ا چن سال‌م کی ده ته‌ره نا بینیویشتم نه تلفن بوکودم، خاستیم تی جا بکانم، می مره ورخه بنام کی بورسینم… دینی کی نتانستیم.»
بوگوفته، بوگوفت، گوشا دام همه‌تا شب، گاگلف ای شب در میان.
ا چن مایا مرا عادت بدا مغرب محل بایم به‌خانه، تلفنا بنم می‌ور، ای پاکت پابلوسم میز ِ سر، بعد بئسم رافا تا تلفن زنگ بزنه، اوّل جه اَیا جه اویا واورسه‌یی، بعد بوروز بدایی کی نامیل نیئی بایی، ایبچه اوّلان ترس داشتی، بعد کی تی ترسام فوبؤ، ده کئن‌کئن ناشتی بایی، تا کی بوگوفتی پس‌فردا شب ساعت ده فرودگاه ایسایی.
تلفن بوکودی: «کویا ایسابی؟»
نوگوفتم ناموم، بوگوفتم «خُب شلوغ بو»، بوگوفت: «الان تانم ترا بیدینم.»
بوگوفتم: «بئس اوّل تی خانواده خُب سئرابو ترا بیدینید، اوشان واجب‌تردی.»
بوگوفتی: «ایتا شب خایم بایم تی پالو بئسم، کی صْب زود ویریزیم بیشیم کولک‌چال.»
شکنس ِ صدا بامو، آب ِ شیشه تی دس ِ جا تاشا خورد و بکفت کاشی سر، آب جام واج‌واجا بؤ. هر ایتا پرکاله ای طرف بوشؤ، بوگوفتم: «جونبور نوخور، هویا کی ایسایی بئس.»
ته‌ره ننایی خنده‌خنده ارا تی پایا بنایی شیشه خوردهٰ‌ن ِ سر بامویی، تی پوشت ِ سر دو سه جا تی پا خون، کاشی‌ئنا لک تاودا، تی دسا بیگیفتم می کشه دکفتی، مبل ِ سر ترا بینیشانم، تی جورابا بکندم. حوله‌یا گرم ِ آب بزم باردم، تی پاتانا بوشوردم، ایتا ایتا زخمانا چسب بزم، هوتو کی شوردان‌دوبوم، ایتا داستان مرا به‌یاد بامو. ترا نوگوفتم.
– «ایتا نقاش ِ داستان کی ایتا کؤرکی‌یا سالان ِ سال خاستی، کؤرکی کوکند ِ بند ایسا بو. نقاش‌م همش کؤرکی نقشا زیی، چوم، ابرو، قد، قامت، وقتی کی به پا فارسه‌ای، پایانا نتانستی بکشه، ایوارم کی کشه‌یی، چن‌تا گول ِ غونچهٰ فوکودی پاجیری کی پایانا واپوشانه، یا کی سورخ ِ ملافهٰ‌ن ِ جیر اوشانا جیگا دایی، تا کی ای‌روز به کؤرکی اَیه، شبا نقاش ِ پالو روزا کونه، صُب‌دم کی نقاش ویریسه کؤرکی پایا کی ملافه جا بیرون بامو دینه، دینه اویچی‌یا کی ان همه سال ارا اورا بیشتاوسته بو، کیتابان ِ مئن بخانده بو.»(1)
افتاب کوه توکالی، ورف ِ چا جا بیرون امون دوبو، تو پیش دیبی، من تی دونبال‌سر.
– «او تازه‌تازهٰ‌ن تنایی مه‌ره خیلی مراغ بو، نا کی دوست و رفئق ناشتیم، داشتیم، ولی هیکی ارا جورا بوستن نتانستیم. ترام کی هرچی پیغام‌پسغام دایم، شاملو حرفانا مرا تحویل دایی –می چراغ ایا سوجه-.»
بوگوفتم «من اویابئس‌کس نیم، غریب ِ جا بئیسم، موران زنم.»
بوگوفت «اوّلان خیلی سخت بو.» گب‌به‌سرا کودم.
– بعد ِ ان همه سال ایا واستی ته‌ره خیلی تازگی بداره.»
– «داره، ولی بادرنگان ِ بو، هو بویه.»
– «خُب چی گی؟»
– «نانم کو ابرا با بوشانم. ایتا شک دره می جان. خیلی زماته می امره گردانم.»
هوتو رادوبو، ایتا چوله سیگار وگیرانه‌یی، چن‌تا پوک بزیی.
– «چره زن نبردی؟»
نوگوفتم ترا کی عشق ِ دس‌فانرس ِ ارا خوش‌ترم، هوتو کی تی جا وانورسم تی رفاق ِ ارا هنده ایسایی.
تلفن بوکودی فردا صُب شون‌دری.
پنجره جا کوه نمایان بو، او لچه‌لچه‌یان، حله‌حله ورف نهه بو.
