می دو هفته عید̆ مرخصی تازه توماما بوسته بو کی واگردستم کار̆ سر. می سیزده یانی ماشین̆ میان بدرا کودم. ایی جور سعی بوکودم خودما فارسانم کی سینزه بدر پسی کار̆ سر بئسم. ساعت 8 مدرسه درا واکودم. چن دقه نوبوسته کی حسن، کلاس̆ مبصر، تاق تاق در بزه بوگوفت: آقا ایجازه، کلاس حاضره. بوگوفتم باشد، الان آیم، تو بوشو. ایپچه بوگذشت احساس بوکودم خو جا سر ایسا، نوشو. واورسم چیسه! کار داری؟ – نه آقای مودیر – پس چی ره ایسایی؟ بوخاری روشنه؟ کلاس گرم دکفته؟ بیدئم کونه مونه کونه. بوگوفتم بیا بودورون بیدینم کی. ایی جور شیطانی مره خو ایتا پایا بنا بودورون خو سرا باورده پیش. ایتا کولا شاپو خو سر بنا داشتی کی اصلن ان̆ مره نه آمویی، نه مناسب بو! تازه ان̆ سر ره خیلی گوشادم بو، لق زئی. – ان چیسه تی سر بنائی. – کولا – دانم کولایه، کولا شاپو تی سر چی کونه؟ انا جه کوی باردی؟ – آب بارده آقا – آب؟ چوتو؟ جه کویا؟ – جه شهر آقای مودیر – جه شهر! آب بارده! کولا شاپو؟ تونم جه آب بیگیفتی بنائی تی سر؟ منم باور بوکودم! می ایستکان چایی یا کی بوخوردم بوشوم کلاس. حسن بر پا برجا بدا. زاکان جه خوشان̆ جا سر ویریشتید. ایپچه کلاسا فاندرستم. می ره ایی نظر عجیب بامو. می کلاس بو؟ نه! نوکونه عوضی باموبیم؟ نه،می کلاس بو. هو آشنا کلاس. هو می دست و زاکان̆ دست̆ مره تازه رنگ بزه کلاس. هو قدیمی بوخاری، هو سیاتخته، هو میز و نیمکتان. زاکانا خب فاندرستم. همه تان می محصل بید. محمد، عومر، عمران، عایشه، رحمان ، اثمر… بیشماردم،16 نفر درست بید. اشان̆ سرودیم واوسته، شاد و خوشحال کس کس̆ ور نیشته بید. بعضیان̆ لب̆ سر خانده دوبستی. کم زاکانا اتویی خوش بیده بوم! بخیالی ایی چی خائید مرا بیگید یا منتظرید ایی چی جه من بشنوید. اشان̆ رخت̆ لباس عوضا بوسته، تازه پاپو! همه تان رنگی، قشنگ. ایتا دو تا ره گوشاد، ایتا دو تا ره تنگ! تعجب̆ مره اشانا عید موبارک بوگوفتم، بازون بخاستم ایی نفر بگه چه تفاقی دکفته؟ زاکان ذوق̆ مره ایجانا باموئید گب بزنید. می پایا بوکوبستم زمین بوگوفتم یاواش! من اتو شمه را یاد بدام؟ ایی نفر، خالی ایی نفر مرا بگه ایا چی تفاقی دکفته! زاکان شیش کلاس ایی کلاس بید. نتانستیم همه یا فارسم. کلاس چارانا بوگوفته بوم کلاس یکانا درس بدید. پنجمیان ،کلاس دومی یانا. کلاس شیشان نی کلاس سه یا. بازون من چهار و پنج و شیشا درس دائیم. ایتا کوچی کلاس بو 16 نفر جاغل ماغل ، هر تا کلاس̆ ره نی دو سه تا ویشتر محصل ناشتیمی. ایتا دیهات̆ پرت و دور جه ایتا کوچی شهر، مرز̆ را کی فقر و فلاکت اون̆ نیشانه بویو فقارت الوغ̆ مانستان فوخوفته بو اون̆ رو. ویشتر گندوم کار و یونجه کاربید، چن تایم خوش نیشین با ایتا خان کی او دیهات̆ مالک بو و هویا زندگی کودی و ایپچه اون̆ وضع بختر جه ده آدمان بو. تنها فرقی که ده آدمان̆ مره داشتی ان بو کی ان̆ خانه دومرتبه بویو ایتا دست̆ دو جیپ نی اون̆ پا جیر̆ نهابو. – خاب کی خاستی مرا بگه ایا چی تفاقی دکفته؟ مبصر بگه. حسن تو بوگو. حسن بوگوفت آقا شومان کی نئسابید. عید̆ شب̆ ره توند̆ باد بدمسته،باد و بوران بامو بازون چن شبانده روز واران بوارست، آب آبی بوبوست. شهر̆ روخان سیلاک بوکود. کوه سر̆ سنگان گرا خوردید کس کس̆ سر باموئید بیجیر. شهر̆ نزدیکی کی فارسه ئید کُو بوبوئید، هر چی دوکان روبار̆ اکش اوکش̆ نهابو دکلانه ئید، اسباب اثاثیه هر چی بو آبادائید. همه جور دوکان، لباس فروشی، خرازی، قصابی، بقالی… پوتو، دوشک، رخت و لباس، کفش و کولا، طاقه پارچه ، سبزی ، گوشت، میوه… هر چی او چن دهانه دوکان̆ میان، روبار̆ دو طرف نهابو، فوبوئید روبار. توند̆ آب نی اوشانا باورد. بعضیان کی سنگین بید کول̆ سر، سنگان̆ رو گیر بوکودید، بعضیان کی سوبوک تر بید آب ̆ سر بمانستید را بوکودید باموئید محل. زاکان، دختر، پسر، مرد، زن ، پیر ، جوان فوخوس باردید روبارا، دکفتید آب̆ میان هر چی اشان̆ دس آموئی گیفتیدی. – لابود اَ کولا شاپویم کی تی سر نها، تو آب̆ جا بیگیفتی بنائی تی سر؟ زاکان همه تان خانده بشکنه ئید. حسن خو سرا تاودا بیجیر. – خاب آق همه ان کارا بوکودید. توندا کودم بوگوفتم: – همه غلط بوکودید. بازون رو بوکودم زاکانا بوگوفتم شومانم هر چی گیر باوردید ببردید خانه تخس بوکودید! اهه؟ اتوئی یه؟
– جور محله دیهات آدمان آقا هر چی خب بو چاپو بوکودید. اشانا ده آب بارده امی ره! – خاب اشان همه او چن بر دوکان صاحبان شینه کی سیل اوشانا خانه خراب بوکوده. اوشان داروندارا ببرده. شومان واسی جمعا کوده بید، شیمه پئران واببرده بید شهر اوشانا فادابید. دانید اوشان چقد ضرر بوخوردید، اوشان زاکان الان چی حالی دارید؟ زاکانا فاندرستم می نظر آمویی ایپچه اشان حال بیگیفته بوبوسته بو؟ اشان شادی بخیالی رنگ دباخته بو. بعضیان رنگ و رو واگردست پارسال مانستن بوبو. فوچورده، زرد و کال و بپرسته، بچاسته ، بی پیرهن و مانتو یو ژاکت. سر برانده بی کولا، ا سرد کلاس میان، او سرد همیشه زمستان هوا میان. مرا نهیب بزم، چی کودن دری! چی ره اشان خوشی مره بازی دری. اوشان میان خالی ثریا، خان دختر کی کلاس شیش بو خو هو تمیز سابق رختا دوکوده داشتی. فقط ان سینه سر ایتا چیچیلاسی سونجاق سینه بزه نابو. گول اندام، اونی کوچی خاخور نی خو سابق رخت مره نیشته بو، خالی ایتا تل بزه بو خو مویانا. بقیه ویشترشان شال و کولایو ژاکت و کت و اوورکت و پالتو دوکوده داشتیدی تازه ، کی بعضیان ره خیلی گل گوشاد بو، بعضیان ره تنگ توشکه! جه می توندی فوروز باموم. بوگوفتم خاب باشد، هسا تفاقی ایسه کی دکفته. باشد لباسانا ناقلن شیمه میان عوض دکش بوکونید کی شیمه تن جا اندازه ببه. اون مره راحت بیبید. ا کارا کی تانید بوکونید. ایتا نرم نازوک صدا بامو می گوش: – آقا ایجازه انا کی من دوکوده دارم خودا مرا عیدی فادا. می مار بوگوفته انا هیچ وخت تی تن جا بیرون ناورا. می مار دوروغ نیگه آقا. انا آب ناورده، خودا خودش عیدی فادا مرا. بیدینید چوتو می تن اندازه یه! ژیان بو کی بغض بوکوده ، ونگ گولی ، ایی نفس گب زئی. راست گوفتی زای . لباس اون اندازه بو.کلاس دو بو. اون پئر پا مرز سر، قاچاق سر تیر بوخورده زخمی بوبوسته بو، بازون زندان دکفته بو. زای تومام سال ایتا چلک پاره لباس مره نیمکت سر نیشتی. ان اولین بار بو کی اونا بیده بوم ایتا تازه کاپشن دوکوده داشتی، اون زیپا تا خو گولی قار جا فاکشه بو بوجور، قورص و قایم نیشته بویو نگران می چومانا فاندرستی، بخیالی ایچی بفامسته بو. شک بوکوده بو کی خایم او کاپیشانا اون جا فاگیرم. می نظر آمویی اونی دونه چوم گوشه آرسو دکفته بو. اما نه می چومان بید کی اشک دوبوسته بو پور. خُب نیدئی. یک سال بو اشانا اتو خوش نیده بوم. اشان جان میان، ا جور تازه رخت و لباس نیده بوم، اتو راضی نیده بوم، مرا چی به قاضی! چی ره واستی اشان خوشی یا جه اشان جیگیرم. کلاس می ره سنگینا بوسته بو. داغا کوده بوم، مرا توروش بزه بو . باموم بیرون ایتا سیگار واگیرانم، ایپچه او سرد هوا میان نفس بکشم. او همیشک خوشک سرد هوا میان. کاک عثمانا بیدم کی ایتا دامادی براق کت دوکوده داشتی کی تا اون شکم بیجیر تر ناموئی، شلوار اما هو پارسال کوردی شلواربو. سلام بوگوفت: آقا شیمه عید موبارک ببه ، نئسابید، نانید چی تفاقی دکفت ایا! تازه باموم به گب بئسم کی کاک طاها بودوب بودوب پیش بامو عید سلام ره. اون پالتو کرا زیمینا جارو زئی، خو پا جیر گیل و چولا واروختی. می دیل میان بوگوفتم کلاسا سامان بدام، وا ایمشب مسجد بشم مام موستا مره مذاکره.
