لاجونی گَب/ واژه های اصیل لاهیجانی50

لاجونی گَب/ واژه های اصیل لاهیجانی
به قلم؛ محمود اصغری
نویسنده کتاب نگاهی به مردم شناسی لاهیجان

” نوروز بَل” = چشن آغاز سال نو گاهشماری دیلمی /جشنی باستانی

_ زَبون-زئن=  زبان زدن (لیسیدن)
_ وَلیشتَن=  لیسیدن
_ کوچَ- زَبونه-ی=  زبان کوچک
_ جوته- بون=  دچار لکنت زبان شدن
_ جیزی-ویزی گودَن=  یادکردن از خاطرات درگذشته ای، همراه با گریه و زاری
_ سوجَ-ی-بیج-ی- گودَن=  از دوری و هجران عزیزی یاد کردن، آن هم با اندوه و اَشک
_ بَل=  زبانه آتش
_ وَلََئیتَن=  زبانه کشیدن
_ کولوفت=  زخیم/زبر
_ تَره چَسب=  زُبرو زرنگ
_ شَلَنَک=  زردالو
_ زَرجووَه=  زردچوبه
_ بَپیس-سای=  چهره زرد
_ زردَ-ذلیل=  زرد و زار
_ مورغونه زردینه=  زرده تخم مرغ
_ وَنگ-زدَن=  گریه کردن
_ بَشَِکل=  زشت
_ عَجایب=  زشت ترین
_ زوقَل=  زغال
_ زوغَل خونه=  زغال دان
_ زوموسون=  زمستان
_ بَرَر-زَن=  زن برادر
_ سیفتَل=  زنبور
_ عَسَله- مَگَس=  زببور عسل
_ زیبیل-که=  زنبیل کوچک
_ وَر- وَره=  زنبیل خیلی بزرگ
_ پئَر زَن=  زن پدر
_زَنجفیل=  زنجبیل
_ زنجیل=  زنجیر