بیرون دوکان خو تازه گولان ور نیشته ایتا کوچی کیتابم خو دس بیگیفته خانداندره. فارسم دوکان جولو گم: “خودا قوت “ خو سرا راستا کونه عینک پوشت جا مرا فاندره گِه: “سلامت بیبی خیلی ممنون بفرما بینیش” – “چی خانداندری؟” – “باباطاهر عریااااااااان” عریانا ایجور معنی دار فاکشه کی مرا خنده گیره. واگرده گِه می ننه خودا بیامرز تعریف گودی :”باباطاهر ایتا روز یا شب به گمانم شب واز بوگوده ایتا یخ آب حوض مییان بازون بیرون کی بامو ایتا پیله شاعر بوبو!” خنده غش کونه اونه دیمه سر… فاندرم اونا گم : “بابا طاهر خودا بیامرز اگه دکفته حوض یخ آب مییان بازون شاعر بیرون بامو منم ایتا شب دکفتم تی ایستکان زرخ زرخی مییان بازون شاعر بیرون باموم! خنده اونه شین خوشکابه هتو زرخا زرخا مرا فاندره…رادکفم شم.
(۱۲شب سه شنبه ۹۷/۴/۱)
برگردان:
” گل‌فروش (۵)
بیرون مغازه کنار گل‌های تازه‌اش نشسته، کتاب کوچکی را گرفته دارد می‌خوانَد. به دم ِ مغازه‌اش می‌رسم می‌گویم: “خدا قوت”. سرش را بالا می‌گیرد از پشت عینک نگاهم می‌کند می‌گوید: “سلامت باشی خیلی ممنون بفرما بنشین.” -“چه کتابی می‌خوانی؟” -“باباطاهر عریااااااااان “ عریان را جوری معنادار می‌کشد که خنده‌ام می‌گیرد. برمی‌گردد می‌گوید خدابیامرز مادربزرگم تعریف می‌کرد:”یک روز باباطاهر شاید هم شب، به گمانم شب؛ پرید داخل یک حوضی از آب یخ. بعد، بیرون که آمد شاعر بزرگی شد.” گونه‌اش آبشاری از خنده… نگاهش می‌کنم می‌گویم: “خدابیامرز باباطاهر اگر درون حوض آب یخ افتاد سپس شاعر بیرون آمد من هم شبی درون تلخ‌تلخی‌ِ استکان‌ات افتادم بعدش شاعر شدم! خنده‌اش می‌خشکد تلخِ تلخ نگاهم می‌کند…راه میفتم می‌روم.
