شعر 2-1

خانه-
کی دیوار ببه-
تاسیانی، پرنده بویاَ دیهِه
پا، اساسی کونِه.
اِی‌جور، تامتومی دَوارِه کوچه‌ناَ
کی خانه-
جه خانه‌گی دکفِه
مرگ‌ِنا تامَا گیرِه.
هَچین، گومان کونی
مار تی‌شین-
مار رختَاَ دوگوده
پئر-
نشناسی‌پامالَه داره.
تازه
خیلی شانس باوری
خانه، تَرا-
خو زای بدانه!
جاده-
زخماَ کونِه پایاَ
پنجره-
دوَسته‌گی پوشت
هلاچین خورداندرَه
دیواران
رچ به رچ
بوجور بامویید
اَمی ناجه‌’نِ سر…

اَسا
هرچی دینی
پساپسا شوئنه
جولفانی‌تان، دمَردن.
چی خاستی
چی بوبو!؟- هَن بِه!
وختی خاستگی
نفامستگی جَا ببه…!

جه کویا
هَرای بکشِه-
می نیویشتن؟- نانم!
فقد دانم
ایتا زرخ ارسو
می میان وَل بکشِه-
نیویشتنِ رِه
می دس-
رادکفته
ورق ورق سوج دفتراَ

(شنبه ۵/۵ بامداد ۱۴۰۱/۴/۴)

برگردان:

خانه/ که دیوار شود/ غربت، بوی پرنده می‌دهد/ پا، دل‌تنگی می‌کند./ آن‌گونه سکوت از کوچه‌ها می‌گذرد/ که خانه-/ از خانه بودن‌اش می‌افتد/ طعم مرگ‌زدگی می‌گیرد./ انگار، گمان می‌کنی/ مادرت/ لباسِ مار پوشیده است/ پدر-/ ردِ پای ناشناس دارد/ تازه، خیلی شانس بیاوری/ خانه، تو را/ فرزند خود بداند!/ جاده-/ پا را زخمی می‌کند/ پنجره-/ پشت حصار/ تاب می‌خورَد/ دیوارها/ ردیف به ردیف/ بالا آمده‌اند/ بر سر آرزوهای‌مان./ حالا/ هرچه می‌بینی/ عقب‌عقب رفتن است/ در عمق مردن./ چی می‌خواستی/ چه شد!؟- همین می‌شود!/ وقتی خواستن‌/ از روی ناآگاهی باشد…!/ از کجا فریاد کشید-/ نوشتنِ من، نمی‌دانم!/ فقط می‌دانم/ اشکی تلخ/ درون‌ام شعله کشید برای نوشتن/ دست‌ام/ راه افتاد/ در ورق‌ورق دفترِ سوختن.