من و زرجوب

می پسر، موبایلا گیره می دیمه جولو:
– آقاجان نیگاه بوکون! عمویا دینی؟ دس تکان بدن اونه ره! عموجان! بابا تصویرا داریدی؟ شمه ره دس تکان دهندره. آقاجان! عمو یا نیگا بوکون ترا سلام گفتاندره تونم سلام بوگو ده آقاجان!
خایم سلام بگم. نتانم.
ایچی گوده مانستان می گولی رایا بیگیفته داره. می زبان نچرخه. ناله کونم.
او آدم کی موبایله میان ایسا، خیلی آشنایه، گئه کی:
– آبرار خوبی! ده الان هوا خوشی یه رشت. ده وا بایی بیشیم دریا بیشیم جان شورا!
ایتا سایه مانستانی می دسَا گیره بره روخان کول! آباسیاب زرجوبه روخان، پورده عراقَا ردا بیم، سنگره جاده. آب هچین زنگا مانه! کولی زاکانا شا دئن کی جرگه جرگه آبا وِر زنیدی. جغلان نی شیدی ایتا کَنده سر بازون شیرجه زنیدی. سایه گئه: قولپیز! زاکانا فاندر چی غولطه‌ای خورداندریدی! تونم لیباسا بیرون باور بزن به آب!
گمه تونم اَیی؟ گئه نه. من هیا نیشینم تی لیباسانا پایم!
پیران تومانا کَنم. می دستاناَ نَهم می لاپا میان! بازون کونا کونا شم و ایوارکی تاختَا گیرم شیرجه زنم آبه دورون. قولپیز! آخی! می جان واج بامو! کولی زاکانه مره روخانه‌یا ور زنم. شمه آبه او طرف، می دسا نهم می لاپا میان. شمه پیله کندَه سر.
دسانا وازه کونم. هوایا حیسابی فاکشم می ریه دورون. بازون شیرجه زنم. چی شیرجه‌ای! ناموبو بیجیر، هوطو هوا جوری ایتا چرخ زنم ملائکه! مهتاب بالانس. نادیا کومانچی مانسانی، بازون آبَا واشکافم شمه روخانه جیر. آبه جیری شنا کونم. می نفس کی تومامه بِئه اَیم بوجور کی هوا بیگیرم. روخان کنار، چنتا خوشگیله کئورکی‌یان خنده خنده امره کرا رخت شوستاندرید. ویشتری شیتا بم. هی زیرآبی شم، پوشتک وارو زنم، آبه سر خوسم. می دسانا وازاکونم. کئورکن واگردیدی و پوشتاکونیدی مرا.
– مورده شور تی کمر بیجیرا بوشوست! ایششه! بیلا وارث ببه!

سایه دورشره جا مرا دوخانه!
ائوووووووو! چنقد دورابوستم! تونداتوند سینه آب کونم تا فارسم سایه ویجا. کندَا واچوکم شمه بوجور. سایه تنهایی نیشته. واورسمه پس می رخته لیاس کو؟ هسا هطویی می دس می لاپا مئن نهه. خجالتی جا آبا بوستاندرم. سایه گئه:
– ای نفر بامو لیباسانا بودوزه! گمه چی؟ دوزد بامو تونم واهاشتی لیباسا ببره! هسا من لخت چوطو وابشم بخانه؟ می پئر مرا کوشه. کفش و لیباسا، تازه بیهه بو مره! ای وای بیچاره بوستم کی! پس تو تی لشَا چرا هیا داشتی؟
سایه گئه: هرچی خاستیم دوزده دستا بیگیرم نوبوستی!
چند تا کئورکن کراَ اَرا اموندریدی. می پایا توندا کونم غولطه خورم روخانه دورون! قولپیز!
لخت و سولنده، مرا تاودیدی ایتا تخت سر. چند نفر سبزه قبا دوکوده، می دور و ورا گردیدی. ایتا سیفیده ملافاَ تا گولی جیر مرا دشانیدی. ای تا صدا مرا دوخانه: تی نام چیسه حاج آقا؟ خایم واورسم هیاَ کویا ایسه؟ می دس رگَا ایچی فوقاییدی. دهناَ وازا کودن نتانم! می سر گُونگاَبوسته. می چوم فوچه بئه. هطو آبه بیجیر شئوندرم. سوبوک، سوبوک، بخالی پرواز کوداندرم. آب می مره مهربانی کونه. وهله نفس بکشم. هطو نفس کشمه و بیجیرتر شمه. کولی زاکان می دور و ور چرخ زنیدی. می دستانه میان اَییدی. می دیمَا نوازش کونیدی.
ایوارکی دونیا می سره دور چرخ زنه. حقه‌سعی کونم خودمَا فارسانم آبه جور. دست و پا زنم کی بتانم شنا کودن. می بدن، ای طرف، مرا یاری نوکونه. فریاد کشم آبه جیر. مرا مانه می صدایا هیکس نشتاوه! خالی حباب هچین کفَه مانسان می دهنه جا بیرون اَیه. سایه ای تا گوشه ایسا مرا فاندره. ای نفر می لب و پراَ کاغذ دستماله جا کرا پاکاکوداندره. چند تا صدا دیپیچه آبه دورون:
– خو چوما واکوده زاکان!
– تام بزنید! چیسه شمَرا؟
– بیدارابو؟
– خدایا ترا صد هیزار مرتبه شکر!
– بیشید کنار
– اونی دور و ورا خالِی کونید! هطو چن نفری بخایید مریضه سره جور بئسید همه تانه بیرونا کونما! شمه رَا بگم!
– تلفن بزنیم عمو شاناَ بیگیم…
– بوشو! بوشو بیرون زنگ بزن..

برگردان:

من و زرجوب

پسرم، لب تاب را روبرویم می‌گیرد:
-باباجون نگاه کن! عمو رو می‌بینی؟ واسه‌‌ش دست تکون بده! عموجون! تصویر بابا رو دارید؟ برای شما داره دست تکون میده! باباجون! عمو رو ببین! بهت سلام میگن!
می خواهم سلام بگویم. نمی‌توانم. چیزی مثل یک غده راه گلویم را بسته. زبانم نمی‌چرخد. ناله می‌کنم. پسرم می‌گوید:
عموجون! بابا به شما سلام گفت!
کسی که توی مونیتور هست و خیلی آشنا به نظر می‌رسد می‌گوید:
-داداش! خوبی؟ الان دیگه هوای رشت عالیه. دیگه باهاس پاشی بیای بریم کنار دریا واسه شنا!
چیزی مثل سایه دستم را می‌گیرد و می‌بَرَدم کنار رودخانه. آباسیاب، رودخانه زرجوب. از پل عراق رد می‌شویم، جاده سنگر. آب مثل بلور است. زلال. بچه ماهی‌ها را می شود دید که دسته دسته، در طول و عرض رودخانه شنا می‌کنند. بچه ها هم از روی تپه‌ای صخره‌ایی شیرجه می‌زنند توی آب. سایه می‌گوید: قولوپ! نگاه کن، بچه ها چه غوطه‌ایی می‌خورند! تو هم لباساتو دربیار و بزن به آب!
می‌پرسم: تو هم میای؟ می‌گوید: نه! من همینجا می‌مونم تا مواظب لباسات باشم.
همه لباس‌ها را در می‌آورم. دست را میان پاهایم می‌گذارم. بعد عقب عقب می‌روم و یکهو به تاخت می‌دوم و شیرجه می‌روم توی آب. قولوپ! آخی! جانم آرام می‌گیرد. با بچه ماهی‌ها عرض رودخانه را شنا می‌کنم و به آن طرف ساحل می‌روم. دوباره دستم را میان پاها می‌گذارم و می‌روم روی تپه صخره‌ایی بزرگ.
دست ها را باز می‌کنم و تمامَ هوای تازه را توی ریه‌هایم می‌ریزم. بعد شیرجه می‌زنم. چه شیرجه‌ای! نرسیده به آب توی هوا چرخ می‌زنم، مهتاب بالانس، مثل نادیا کومانچی! بعد آب را می‌شکافم و می‌روم زیر رودخانه. زیرآبی شنا می‌کنم. نفسم که تمام می‌شود می‌آیم بالا تا هوا بگیرم. چند دختر زیبا خنده کنان کنار رودخانه مشغول رخت شستن هستند. بیشتر لوس می‌شوم و هی زیرآبی می‌روم، پشتک وارو می‌زنم، روی آب می‌خوابم، دست‌ها را باز می‌کنم. دخترها بر می‌گردند و به من پشت می‌کنند:
-مرده شور پایین تنه‌تو ببره. ایشش! پسره‌ی بی حیا!
سایه از دور صدایم می‌کند.
اووووه! چقدر دور شده‌ام! سریع شنا می‌کنم تا به سایه برسم. از دیواره رودخانه بالا می‌روم. سایه تنها نشسته. می‌پرسم: پس لباسام کو؟
حالا همینجور دستم میان پاهاست و از خجالت دارم آب می‌شوم. سایه می‌گوید:
یک نفر اومده و لباس ها رو دزدیده! می‌پرسم: چی؟ دزد اومد و تو هم گذاشتی که رختا رو ببره! حالا من لخت و عور چه جوری باس برم خونه! پدرم می کُشَتم. این کفش و لباس رو تازه واسم خریده بود. بیچاره شدم که! پس تو واسه چی اینجا لش داشتی ؟
سایه می گوید:
-هرچه خواستم دست دزده رو بگیرم، نمی‌شد!

چندتا دختر دارند به این طرف می‌آیند. پاهام را تند می‌کنم و شیرجه می‌زنم توی آب! قولوپ!
لخت و عور، می‌اندازنَم روی تخت. چند نفر سبزپوش، دور و برم می‌گردند.
با ملحفه‌ای سفید بدنم را تا زیر گلو می‌پوشانند. صدایی مرا می‌خواند: اسمت چیه حاج آقا؟
تا می‌خواهم بپرسم اینجا کجاست؟ توی رگ دستم چیزی فرو می‌کنند. دهانم را نمی توانم باز کنم! گیج و گنگ شده‌ام. چشم‌هایم بسته می‌شوند. همینطور دارم می‌روم زیر آب. سبُکَ سبک. انگار دارم پرواز می‌کنم. آب با من مهربان است، می گذارد نفس بکشم. نفس می‌کشم و می‌روم پایین تر. بچه ماهی‌ها دور تا دور من می‌چرخند. توی پنجه‌ی باز دست‌هام می‌آیند. صورتم را نوازش می‌کنند.
یکباره دنیا دور سرم می‌چرخد. سعی می‌کنم خودم را برسانم به سطح آب. دست و پا می‌زنم که بتوانم شنا کنم. یک سمت بدن، یاریم نمی‌کند. زیر آب فریاد می‌کشم. صدایم را کسی نمی‌شنود! حباب ها، کف مانند از دهانم می‌زند بیرون. سایه گوشه ای نشسته و نگاهم می‌کند. یک نفر با دستمال کاغذی آب و دهانم را پاک می‌کند. چند صدا توی آب می‌پیچد: داره – – چشماشو باز می‌کنه!
– ساکت! شما چه‌تونه؟
– بیدارشده؟ خدایا صدهزار بار شکرت!
– برین کنار!…
– دوروبرشو خالی کنین!
اگر همینجوری چند نفری می‌خوایین بالاسرَ مریض وایسین و شلوغ کنین، همه تونو بیرون می‌کنم ها! گفته باشم!
– تلفن بزنیم به عمواینا خبر بدیم…
– برو برو! برو زنگ بزن!…