پئیز ولگ ریز

گیلکی داستان

         ” پئیز ولگ ریز “

                 ✍ هادی غلام‌دوست

چی قشنگی!
چی گولی !
خَنْدَن بکونى “می‌واسی؛ ده چی بونی”
لاکو سبزِ چیشم برق بَزه. اینٚ بولور گردن توکون بوخورده، اَسلَک مَچانی وئشکسه: خنده بکونم تی واسی؟ توری مگر؟!
تور نی‌یَم، تی عاشیقم
لاکو پیله خنده بئوده: تو فقط بومونسَبی ای‌دونیامیئن که می به خو عیشقا بروز ندا بو که اونان بدا…
بد بئودَم؟!
لاکو هَنْدِه خنده بئوده: خاسّی تی شعر میئن بوگوی”می‌به” نه مى واسى
هوتوری که آلون می به خنده کاری؟!
– آها.
آزاها هیتو؟!
لاکو خوسرا یواش توکون بدا، خوشیطون چیشمونِ همره اونا نیاء بئوده؛
یواش بئوته: «اَزا هیتو».ریکای آه بکشه، خنداق آئونیاء بئوده؛ آئودئوس پرچین جیر…
– تی آه بوخوری او کوه کمرا…
ریکای کوه نیاء گوده، دارون ولگ سورخ و زرد و نارنجی ببُوبئن.
– مه بازی دری؟!
-تو چی خیال کونی؟!
– مو؟! … هنده آه بکشه، یواشی بئوته نودونم. نودونی؟! چره ؟!
خوسرا تؤکون بدا: تی همره گپ زینم مستا بتونم. می‌گئبون گوما بئونن می‌دیل میئن.
یکته ولگ، دار سراجی بکته جیر، خودشا جیما گوده، دیماجئور گل سر دراز بناء.
ریکای اونا نیاء بئوده؛ خوسراتوکون بدا: بی‌چاره! چی بُبو پئیزه میئن!
-راسی نینی ای ولگه؟! نَدی چوتو جئون بدا؟! بهار اگه اینه بده بی چی تر و تازه بو، آلون ایتو بی‌خیال نبی. آدما واس خو دیما بنای اونِ
شِى بَزه سبزِ دَیمِ سر، هچینی حریر سربنابی….
لاکو خنده بئوده: پئیز چی کونه آدَمِ همره! -دونی چپسه، مونخانم پئیز میئن تناء بُبوم، تَنایی مینَم. -نَمینی، سک جئون دانین شمه!
یک دَه فاری گرم باد بگنسه. یکچی باغ میئن پیله صدا بئوده؛ یکچی دیل بشکسه. گرمِ باد، لاکو چین چین گولدار پیران پرابیته، پرچین ورجاجی ویته بوشو ریکای داد بئوده: تو دئونی ایی باد پشت، پیله ورف هَنّا یا نه؟! چی گونی؟! می‌واسی خنده کونی؟!
لاکو که توره باد، اونه خو هَمره بورده دَبو، بئوته: حَله بیس بینَم تا چی پیش هَنه.
ریکای ها چیمسه یه چیکال آئو ویته، لاکو پشت سر فوده، خوشِه بئوته: تی ریفا ایسَنَم تا به قیامت، هَچینان ببوم خوشک آجارچم.
گرم باد هوتو تورتوری زی. دارئون شاخان، پیچ واپیچ خوردَن، ولگون خیلی خیلی، آسمون ستاران هنی، توء خوردَن، گَلِ سرکَتَن.
ریکه چیشم، یک ده فاری زرد ولگه فکته: چی بُبو؟! شمه را «یار» قال بنا که ایتو هیزار هیزار خئونین زمین؟!… رأسه راسه پئیز میئن تنایی
آدم مینه!
آبان ماه ۷۴ – لاهیجان

برگردان:

“پاییز برگ‌ریز“

-“چه قشنگی!
چه گُلی!
به خاطر من بخندی،
دیگر چه خواهی شد!”
چشمان سبز دختر درخشید. گردن بلورش تکانی خورد و لبهای سرخ چون ماهی “آسلک”ش باز شد: به خاطر تو بخندم؟! مگر دیوانه ای؟!
-دیوانه نیستم، عاشق تو هستم.
دختر، بلندتر خندید: توی این دنیا فقط تو بودی که عشقش را به من بروز نداده بود که آن هم داد…
بد کردم؟!
دختر بار دیگر خندید: می‌خواستی در شعرت بگویی “به من” نه “به خاطر من.”
همین‌طور که الان به من می‌خندی؟!
-آره.
-درست همین طور؟!
دختر سرش را به آرامی تکان داد و با چشمان شیطنت بارش به او نگاه کرد و به آرامی گفت: “درست همین‌طور”.
پسر آهی کشید و به آبِ روانِ درون نهر نگاه کرد. آب به زیر پرچین می‌دوید.
– آهِ تو به کمر آن کوه بخورد.
پسر به کوه نگاه کرد. برگ درختان، سرخ و زرد و نارنجی شده بودند.
مرا بازی می‌دهی؟!
تو چه خیال میکنی؟!
– من ؟!…. دوباره آه کشید و به آرامی گفت: نمی‌دانم
-نمی‌دانی؟! چرا؟
سرش را تکان داد: وقتی که با تو صحبت می‌کنم مست می‌شوم. آن‌وقت حرفهایم توی دلم گم می‌شوند.
برگی از روی درخت به زمین افتاد خودش را جمع کرد، طاق‌باز روی زمین دراز کشید پسر به آن نگاه کرد؛ سرش را تکان داد و با تأسف گفت: بیچاره توی پاییز به چه روزی افتاد!
چه شد؟!
-تو به راستی این برگ را نمی‌بینی؟! ندیدی چگونه جان داد؟ اگر بهار این را دیده بودی که چقدر تر و تازه بود الان این‌قدر بی خیال نبودی. آدم دلش می‌خواست صورتش را روی صورت تر و تازه و شبنم گرفته سبزش بگذارد، انگار روی حریر گذاشته باشی…
دختر خندید: پاییز با آدم چه می‌کند!
-می‌دانی چیه، من نمی‌خواهم توی پاییز تنها باشم، تنهایی می میرم.
-نمی‌میری، جان سگ دارید شماها!
ناگهان باد گرمی وزید. چیزی توی باغ صدای شدیدی کرد! دلِ چیزی شکست! آن‌وقت باد گرم پرۀ دامن پرچین دختر را از کنار پَرچین گرفت و او را با خود برد.
پسر فریاد کشید: تو می‌دانی پشت این باد، برفِ بزرگی خوابیده یا نه؟! چه می‌گویی؟! به خاطر من خواهی خندید؟!
دختر که باد دیوانه او را با خود می‌برد گفت: حالا باش تا ببینم چه پیش خواهد آمد.
آن گاه پسر خم شد مشتی آب برداشت و پشت سر دختر ریخت و با فریاد گفت: تا به قیامت به انتظار تو خواهم ماند حتی اگر چون شاخه خشکی شوم.
باد گرم هم‌چنان دیوانه‌وار می‌وزید شاخه‌های درختان درهم می‌پیچیدند، برگهای زیادی به فراوانی ستاره های آسمان تاب می خوردند و بر زمین فرو می افتادند چشم پسر، بار دیگر به برگ زرد افتاد: چه شد؟! یار شما را جا گذاشت که این گونه هزار هزار بر زمین می خورید؟! به راستی انسان تنها، توی پاییز می‌میرد !
آبان ماه ۷۴ – لاهیجان