اوهُوی دوز! اوهُوی دوز!

اوهُوی دوز! اوهُوی دوز!
روز ٚرُوشن دوزی!! اوهُوی! می داد برسین!
یه کس بیِه ایشُونه بوخُونه! ایشُون می شعرُون بون! مو خوره ایشُونه رچئیته‌ بوم،
بونه مگر! می شعرُونه نشنَاسم؟!
اینا! اِی غریبه زنَکه کیسه؟ خیال بوئته تونه می شعرُونَه ویگیره؟!
می شعرُونه، خو ایسمی دربَئره؟!
کومک! کومک! اوهُوی! شعر دوزی!
-چی خبر بوبوی؟ خَانَم پرستار! چی بوبونُه‌ی؟
-آقای دکتور، او شاعیر خَانمه،خو مجموئه شِئره دسِئیته، ژیلیگلی کونه!
-ببورین هونه دورین! آمپوله آرُوم‌بخش بزنین، تخته همره دبوسین!
ببورین!

برگردان:

ای دزد!دزد!
دزدی تو روز روشن! به دادم برسین!
یکی بیاد اینارو بخونه! اینا شعرای من بودن، خودم سروده بودم‌شون!
مگه میشه شعرامو نشناسم!؟
دزد! دزد! دزدی شعر (دزدی ادبی)!
این زنه‌ی ناشناس کیه؟
فکرکرده میتونه شعرامو برداره؟! شعرامو به اسمِ خودش بزنه؟!
کمک! کمک!
-چه خبره؟ پرستار! چی شده؟
-آقای دکتر، خانم شاعره، مجموعه اشعار خودش دستشه و داد می‌زنه!
-ببریدش اطاقش، بهش آرام‌بخش بزنید، ببندیدش به تخت!