زمینِ مِئن زن‌نیگیفته
الو!… سلام “شوپنهاور”!
تی دورشین‌وارشین گبان، جماَ نیبِه!
جَه اوراَ چی خبر بدبینِ مردای!
اَیاَ ایسابی، تی پوشت، به تی پِئر ِ ثروت گرم بو-
تی قبله‌یم، “افلاطون” و “دکارت” و “بودا”
تی زرخِ اخم ِ واسی هیچ‌کی ترا به تناَ نیگیفت!
طبابتاَ وِلاَ کودی، معلمی‌یا هَتو، تی‌کیتابانم-
سه‌تا صنّار بو اِی‌تاُ هَچین
هرکی بیهِه هَمّا فیشاد!
هَطو کی بمَردی؛ نام‌جویانِ جومجومه جوم اوساد
ترا یاده تی آخری‌کیتاباَ-
نام بنابی “دونیا، می تصوره”!؟
هون تی بختاَ ویریزانِه! وَهشت نامداراَ بی!
اونم اَ گب ِ واسی بو کی بوگفتی: “دونیا، بیرونی‌ذاته”-
جَه اَمِه “دورونی‌ذات”، یعنی “ایراده” معنا یافّه!
آی ناخوشی! اَ گباَ کی پیشتر “دکارت” بزِه‌بو زرنگ!
بوگذریم! نوکونه اورایم باز شیتاَ بی، هَپرایی گب بزنی!
بیشتاوسم فرشتانِ مَره’ جلسه نیهی!
بپّا گول نوخوری!
اوشان دانید زمینِ مِئن زن‌نیگیفتاَ، هیچی وانجه!.
برگردان:
در زمین زن‌نگرفته
الو!… سلام “شوپنهاور”!/ سخنانِ آشفته‌ات جمع نمی‌شود/ از آن‌طرف چه خبر داری مردِ بدبین!/ این‌جا بودی؛ پشت‌ات به ثروت ِ پدرت گرم بود!/ قبله‌ی تو هم، “افلاطون” و “دکارت” و “بودا”!/ به‌خاطرِ اخم ِ تلخِ تو، هیچ‌کس تو را به تن نگرفت!/ طبابت را وِل کردی، معلمی را همین‌طور، کتاب‌هایت هم-/ سه جلد، کمتر از دهشاهی بود و یکی مجانی/ هرکس خرید همه را دور ریخت!/ همین‌که مُردی، کلّه‌ی نامجویان، به جنب و جوش افتاد/ یادت هست که آخرین کتاب‌ات را/ نام گذاشته بودی/ “دنیا، تصورِ من‌ست”/ همان، بخت‌ات را بیدار کرد و نامداری‌ات را فراهم آورد/ آن‌هم به‌خاطرِ این نظر بود که گفتی: (دنیا، یک ذاتِ بیرونی است)-/ که با (ذاتِ درونیِ ما، معنا می‌یابد)/ ای ناقلا! این نظر را که پیش از تو “دکارت” داده بود زرنگ!/ بگذریم! نکند آن‌طرف هم، باز هوایی شوی و هذیان بگویی!/ شنیدم با فرشته‌ها جلسه می‌گذاری/ مواظب باش گول نخوری/ آن‌ها می‌دانند کسی که در زمین، زن‌نگرفته، بخاری ندارد.
مجموعه‌‌ی شعر طنزِ گیلکیِ “اَلو…!؟”
شخی شعر
محسن آریاپاد
منبع: کانال گیله برازه
