موزه چای
بنا به وصیت کاشف السلطنه – مزار وی که از مرمر سیاه بود بدون سقف و حفاظ ، در میان بوته های چای قرار داشت.
اما اندکی بعد مقرر گردید که 2% درآمد چای به ساخت مقبره ای در خور شأن او اختصاص یابد. از سال 1335 ش بنای فعلی به سبک معماری غربی ، تهیه و به همت انجمن آثار ملی به شکل کنونی با اسکلتی از بتون و نمای سنگ تیشه ای طوسی رنگ با زیربنای 512 متر مربع ساخته شد.
از سال 1371 هـ. ش کل مجموعه به سازمان میراث فرهنگی کشور واگذار گردید و سالن مستطیل شکل نسبتاً وسیعی که در جوار برج آرامگاه بود برای احداث موزه تاریخ چای ایران در نظر گرفته شد. این طرح با پیشنهاد، نظارت و اجرای میراث فرهنگی و با غرفه بندی و بهره گیری از تزیینات سنتی چوبی بسیار زیبا ، در دو طبقه پلکانی شکل ، در شهریور ماه 1375 هـ . ش به پایان رسید.
این مجموعه هم اکنون با داشتن ادوات و وسایل سنتی و تخصصی مربوط به چای و مدارکی مربوط به چگونگی فعالیت های پدر چای ایران ، همه روزه پذیرای بسیاری از افراد بومی و نیز گردشگران است.
موزه چای دارای سه قسمت است؛ قسمت آرامگاه که با برجی مرتفع و چهارگوش در غرب ، و سالن اصلی که با دو اتاق به ابعاد حدود 14 متر مربع در شرق جای دارند. ورودی اصلی بنا در سمت شرق که ابتدا به دو فضای جانبی تالار اصلی گشوده می شود، با پرده ای از نمایش تعزیه آراسته شده است. در سمت راست ، اسناد و مدارک تاریخی مربوط به کشف و امتیاز و عکس های اولیه کاشف السلطنه به دیوار آویخته شده است. اتاق سمت چپ محل اسکان مدیر و اتاق نگهبانان موزه است.
تالار اصلی توسط یک طبقه چوبی به دو بخش فوقانی و تحتانی تقسیم می شود و در ابتدای تالار دو پلکان چوبی با حالتی نیمه دوّار به طبقه دوم منتهی می گردد. در جانب دیگر تالار در طبقه همکف ، پلکانی سنگی به مقبره کاشف السلطنه راه می یابد.
طبقه بندی تالار با نمایی چوبی به موازات ستون های شش گانه داخلی انجام شده است. غرفه های این تالار در دیوارهای جانبی و به صورت جعبه آیینه ای سراسری ایجاد شده است. در طبقه همکف ، در داخل ویترین ها، دو سماور روسی ، سینی نقره ، پیمانه و جعبه چای ، چپق کیسه توتون ، قهوه خوری چینی ، مشربه ( ظرفی که با آن آب می نوشیدند ) و دست نوشته های کاشف السلطنه در معرض دید قرار گرفته اند. در ویترین های طبقه فوقانی ، وسایلی مانند ظروف سفالی و زیورآلات و اشیایی دیگر از عصر اشکانی و سلجوقی و نیز اسناد و قباله ، تسبیح ، جاجیم ، پیمانه شیر ، هاون چوبی ، تغار کوچک چوبی ، تـُنگ و غیره به نمایش گذارده شده اند.
در فضای داخلی قسمت مقبره ، کف آرامگاه با مرمر سفید فرش شده و دیوارهای جانبی به صورت مدور و با ستون هایی مرتفع که تا سقف امتداد یافته جلب نظر می نمایند.
بر شکاف های نیمه مدور دیوارهای داخلی عکس ها و اسناد مربوط به شخص کاشف السلطنه به دیوار آویخته شده است. سنگ مزار کاشف به رنگ قهوه ای در ابعاد 78 *172 سانتیمتر و با خط نستعلیق دارای چنین نوشته ای است: “هوالباقی – جایگاه و مزار شاهزاده حاجی محمد میرزا کاشف السلطنه چایکار است که پس از اتمام تحصیلات در اروپا در سنه 1314 هجری در سن 35 سالگی به سِمَت ژنرال قنسولی هندوستان رفت و در ضمن توقف در آن سرزمین فن زراعت چای را آموخته و این محصول گرانبها را با هزاران مشقت به رسم ارمغان به وطن عزیز خود آورده ، اول کسی بود که چایکاری را در ایران وظیفه همت خود دانسته و تمام عمر، علاوه بر خدمات عمده که بر دولت و ملت نموده با نهایت سعی در این راه کوشیده و مجدداً برای توسعه کشت چای در سن 65 سالگی مأمور به هندوچین و ژاپن شده و در مراجعت از راه بوشهر در روز شنبه 31 فروردین 1308 شمسی دو ساعت بعد از ظهر در کتل ملوب با اتومبیل پرت و این جهان را با جهانی آرزو به جهانیان واگذار و شهید راه وطن شد 1308 شمسی “.
نمای بیرونی موزه به طور کامل با سنگ تیشه ای خاکستری پوشیده شده است. کف سالن اصلی و محوطه مقبره نیز با سنگ مرمر فرش شده است.
آرامگاه کاشف السلطنه و موزه تاریخ چای ایران به شماره 1769 در فهرست آثار تاریخی ایران به ثبت رسیده است.