می گیلان

یکی از انگیزه‌های پایدار وجودم، انگیزه‌ی گویش به زبانِ مادری‌ام بود و هست.
زبان مادری‌ام، همان لهجه‌ی شیرین و قشنگِ “رشتیِ” زبان گیلکی است که به گویش ِ (غرب گیلانی)، موسوم است و برایم جایگاه ویژه و والایی دارد.
هنگامی که به آن لهجه‌ی زبان گیلکی، حرف می‌زنم، آرامش می‌یابم.
انگیزه‌ی یادشده سبب‌ساز شد و مرا بر آن داشت‌ که به سهم ِ خودم در جهتِ پاس‌داشتِ زبان گیلکی، و گویشِ شیرینِ اشاره‌شده، به نگارشِ احساس‌ام مبادرت به سرایش این مجموعه، نمایم و آرام و بی‌صدا، زیرِ آسمانِ پرمعنا و هوای لطیفِ زبان گیلکی، به انتظار بنشینم تا شاید به مرور، با همتِ دیگررهنوردان عاشقِ این زبان، کالسکه‌ی پربارِ پژوهش ِآن، به شاه‌راهِ دل‌گشای بی‌نیازی رهنمون گردد.
دفتری که پیش ِ روی شماست، دست‌چینی از یکصد (۱۰۰) دوبیتیِ گیلکی است که می‌تواند گویش‌ورانِ گیلکی را با ره‌توشه‌اش، در سفری کوتاه، در فضای گیلان زیبا، درونِ جاده‌ی شعرم (جاده‌ای که باریک، ولی روشن است)، ببرم و تا رسیدن به سایه‌بانی از آبادی، همراهی کنم.
این دفتر را که (می‌گیلان)، نام‌گذاری شده است، با احترام به همه‌ی گیل‌زنان و گیل‌مردان گرامی، پیشکش می‌نمایم و از استاد نام‌دار و گران‌قدر، خواننده‌ی محبوب ترانه‌های زیبا و مانای گیلکی، جناب “فریدون پوررضا”، و ناشر ارج‌مندِ (انتشارات هدایت)، جناب رضا حیات‌بخش، سپاس‌گزاری می‌‌کنم.

تابستان ۱۳۸۰خورشیدی
#محسن_آریاپاد