شعر 1-3

هیست فورشان سر
ای‌ته لس کوله خوره فارسانه
کی تی دس خوُ آرا ببره… نتانه!
توُ
دس اوسانی آب‌چیریان ایشماری
باد تی گئسان دونسه
دریا میس‌میره دره
من هتو لام
ایسام-نئسام نانم!
هنگدر دانم کی
مره وا تی چومانه ناجه مئن
به آبا شم

برگردان:

بر روی شن‌های خیس/یک موج کم جان می‌آید/که دست تو را با خود ببرد… نمی‌تواند!/تو/دست را برمی‌داری و پرنده‌های دریایی را می‌شماری/باد به گیسوان تو گیر کرده است/دریا غرولند می‌کند/من همین‌طور بی حرکت/هستم-نیستم نمی‌دانم/همین اندازه می‌دانم/
که میل دارم/در حسرت چشم‌های تو/به آب بزنم/