من، نوشوندره

ماچّی بویاَ داری
ستاره سویاَ !

می نیگا سنگ ِ بست ِ دورون
خُب قدم بزن
خوایم تی قداَ بودوجم –
بودُوَسته وارش ِ پیشانی،
پورکوتر خیالی آسمان ِ سینه سر

بوخوفته بیداری
بیداری واخواباَشو مراُ –
سنگ ِ ترازو نیه
واگردَسن نوا !
نتانم تی خالی جایاَ
می الو بیگیفته اَینه کشه
پوراَ کونم

چچ ِ بو وبریشت
بنفشه فُووُ
حج حجی بوشو
من، نوشوندره

بر گردان به فارسیِ شعرِ

(من، نوشوندره)

بوی بوسه را داری
درخشش ِ ستاره را !

درونِ سنگفرش ِ نگاه ام
خوب قدم بزن
می خواهم قدت را بدوزم –
بر پیشانیِ بارانِ تندِ گذرا
و سرِ سینه ی آسمانِ خیالیِ پُرکبوتر

بیداریِ به خواب رفته –
با (به خواب رفته در بیداری) –
برابر نیست
برنگرد !
نمی توانم جای خالیِ تو را
در آغوش ِ آیینه ی بخارگرفته ی من
پُر کنم

بوی خزه برخاست
بنفشه ریخت
پرستو رفت
من، دارد نمی رود …