چه خبر شد که هوا گنگ و خیال انگیزست

چه خبر شد که هوا گنگ و خیال انگیزست
هُرم ِ گیرای سکوت ِ تو مجال انگیزست

دهن ام لال مگر کشتیِ عمرت گم شد –
توی توفان؛ که جمالِ تو ملال انگیزست

پخته ها، مصرف ِ انبوهِ عموم اند؛ ولی –
باغِ مفهوم ِ اشارات ِ تو کال انگیزست

رنگِ چشم ِ تو اگر پلک ز خود بگشاید –
آسمانی ست که بی حاشیه بال انگیزست

هرچه تعطیل شود هاله ی بازارِ رخ ات
مرکزِ عرضه ی لطف است و مثال انگیزست

شرحِ حالِ همه ی درک فروزانِ جهان –
مکث خوبی ست که بی مکث، سووال انگیزست

نقش ِ پرجلوه زیادست ولی چهره ی تو
در کدرگونه ترین لحظه، زلال انگیزست

پرده بردار ز یلدای شبِ شانه ی تو
ریسه هایی که برازنده و حال انگیزست

عطر نرمای نسیم ست هوای نفس ات
شوکت ِ شیوه ی شرق ست و شمال انگیزست