خانم

چادره جه خو کمر واکونه، نیشینه آشپزخانه میز پوشت، صندلی سر، چایی دوکونه نعلبکی میان و فو زنه و هورت کشه. خانم گِه: خسته نباشی مشته خانم! ناهاره وقته، تره پلا خوروش دوکون بوخور!

چادره دووارده خو کمر دوده و گِه: مره گوشنه نیه، اگر ایجازه بدید ببرم خانه بوخورم.

شونه وقت، خانم، تیانه بتپسته، پلاخوروش دوکونه. شاید دانه کی مشته خانمه گولی یه، غذا بیجیر نیشه بیدونه اونه مردای کی چند ماهیه خانه نیشین بوبو.

برگردان فارسی:

چادر رااز کمرش باز می کند، پشت میز آشپزخانه، روی صندلی می نشیند، چایی را توی نعلبکی می ریزد و فوت می کند و هورت می کشد. خانم می گوید: خسته نباشی مشتی خانم! وقت ناهاره، واسه خودت پلوو خورش بکش بخور!

چادر را دوباره دور کمرش می بندد و می گوید: گشنه م نیس، اگه اجازه بدین ببرم خونه بخورم.

موقع رفتن، خانم، دیگ را لبالب، پر از پلو خورشت می کند. شاید می داند که مشتی خانم، غذا از گلویش پایین نمی رود، بدون شوهرش که چند ماهی ست خانه نشین شده.