داستان کوتاهِ کوتاه(مینیمال)

ایتا خشکه شاخه، تک دکفته تَرَه شاخانه میان. چنار دار، خو تکلیفه نانه. شایدم پارساله یاد آوره کی هَه شاخه، چی خُرّم و سرسبز بو و هسا اونه چشمَ جه پرپر کرا بِه.

تازه ولگانه مرا اونه خُب واپوشانه. اینگاری خو بمرده زاکه کشه گیفته. اگر بتانسته بی چی چی نِه نَا دوخادی کی بایید هَه شاخه سرم بازی بوکونید. هنی امید داره خشکه شاخه، زپه بزنه.

برگردان:

شاخه ای خشک، تک افتاده بین شاخه های جوان. درخت چنار، تکلیفش را نمی داند. شاید سال پیش را بیاد می آورد که این شاخه، چه سرسبز و خرّم بود و حالا جلوی چشمش دارد پرپر می شود. با برگ های تازه، آن را در برگرفته. انگار بچه ی مرده اش را بغل کرده. اگر می توانست گنجشگ ها را صدا می کرد که بیایند و روی این شاخه هم بازی کنند. هنوز امیدوار است روی شاخه ی خشک، جوانه بروید.