شب بداشته هوا

ما جلو جلو شوئن دیبیم تو امی پوشت سر. اول اولان امرا دئیی، تاریک بو، وارشم زنجیل پایه زیی. اما به خیال تو امی پوشت سر آمون دری. تو به خیال، اما تی امره پا به پایه می. تی چکره کرا  کفتان دوبو، کیلی زیی،  ترا شی بزه بو هرایتاچی پیله کی .

” چراغان سوسو اَمویی، ایتا میدانی بو باغ محتشم هنگدر، جه اَ سر تا او سر چراغ واران، می پا درد خُب بوبُ بوُ  وارشم بئسابو، دس کلا و دس شوب و پا بازی بو، خیلی یان ایسابید، به گُمانم شومام بید. ای نفر دس تاودا می کمرا بیگیفت، مرا خورا دوچوکانه، خودُور بچرخانه، بخاند :

چرخ، چرخ، عباسی، خدا مرا نندازی…» های می گوش کوف گُفتی: قایم بدار، منم گُفتیم: دارم. دارم:

“چرخ چرخ عباسی”

ایوار کی مرا سرادا، دونیا می سر دُور چرخستی، می پایان گاچابُو، جوفتا بُو، کس به کس بوخورد، سردوکو دکفتم ایتا جولفانی مئن، تاریک بو گوره خوله، هیست بو تا کمر چاله، بکفتم هوتو کی گویدی یخ بوبوم .

اما ایبچه نوشوُ بیده ییم ده تو امی دونبال سر دئنی، بوشورایا واگردستیم، هرچی دوخان دوخان بوکودیم بگردستیم، نتانستیم ترا بیاجیم، تاریک بو گوره خوله، وارشم هوتو وارستی. گومان بوکودیم امه را جلو بزه یی اما مولتفت نوبوییم، دوبارده رایا کوناکونا واگردستیم. ده صُب دکفته بوکی فارسه ییم خانه. خانه ام نئسابی، توندا توند امه را خوشکا نوکوده، جاغلانا خبرا کودیم باموُییم تی دونبال، تومام رایا وامختیم، را گوشه کنارانم هتو، تا کی ترا ایتا آزاد دار کونه جیر چل چلافتین بیافتیم، واخب نیبی. هپارا گوفتی.

.

کلاچان هوایا گردستیدی غارغار کودیدی، هوا گیلِک بویا دایی، گاگلف شال واقم آمویی. بازون خانه کی تی لیباسا بکاندیم، تی جان گئنا شام بزه بو تا هبه سر، تی ای طرف دیمام ما بیگیفته بو. جه چوم کول تا گردن لو، هوتو اون پا ماله دوبو. . دراز درازا کفته بی، تی جانا رعشه دوبو، تی چوم پیلک پرکستی، ایتا دپرک بوخوردی ویریشتی تی جا سر سوک بینیشتی بوگُفتی: پا صدا یه، شوئن دره دهِ.

بوگُفتم: پا صدا؟

بوگُفتی: گوشا دن!

بوگُفتم: نه، هیکی نییه.

بوگُفتی: را دکفتده، چره می رافا نئسده؟ می پوتین گالوشا مرا فادید.

بوگُفتم: حله زوده، ای چوم بوخوس، بازون…   .

بوگُفتی: نه، دئرا به تاریک دکفه.

–

حله باقایده باخی بو هوا تاریکا به کی رادکفتیم، سه تا بیم، هر کی دس ایچی دوبو. تو کولار زنا چنگازه بی، کُت پولوکانم تا هبه سر دَوَسته بی، اون یخام واگردانه بی، هنده گوفتی کرا باد تی گوشا وابیجانن دره، تی پیشانی تانم تاف تاف کودی، شلوارا پوتین سر گِت بوکوده بی، گوفتی تی پا پنچه ن سرما جا بیر بیر کونیدی         . نانستیم دوروس شوئن دیبیم یا نه، هیکی نیارستی هیچی بگه، تام تومی بو امی میان گرگردستی. هوا لاب تاریک دکفته بو. وارشم چپ رد وارستی، تی میجک جا آب چولکستی.

سه تا بیم، من بوم و جمشید و تو. وختی را دکفته بیم هوا بد نوبو، دشتکی یا پوشت سر بنابیم، هله تازه فارسه بیم سنگ لاخانا کی ایوارکی هوا واگردسته بناکوده سگ سس سرد باد وزستن. وارشم خو امره داشتی، ماقول زمات بو را دیبیم، رابلد جمشید بو کی جلو جلو شوئن دوبو، من میان دو بوم، تونم شل شله کا می دونبال سر، دال به دال واورسه یی: یانی اما دوروس شوئن دریم، اویرا نوبوییم؟»

باقایده نوشو، هنده واگویا بوکودی: هه را ایسه، یانی اما دوروس شوئن دریم.» گاگودار منم تی گبا واگیرا گودیم، اَی سوار هیچی نوگُفتم.

جمشید بو بوگُفت:فتاشتی مرا، را دوروسته، اویرام نو بوستیم، هر وختم اویرا بوییم، بدان ترا واخبر کونم.

دِه هیکی هیچی نوگُفت تا کی باد، آب شتراخ شتراخ صدایا باورد، بوگُفتم: آبشاره

نه روباره. جمشید بو بوگُفت.

ایبچه نوشو، آب سوسو یام به چوم بامو، تاریکی وناشتی فامستن جولفه یا نه. واورسم: جولفه؟ جمشید خوره ننا، نه بوگُفت “اهه” نه “نا” توبی گُفتی: «واگردیم، من سینه ابا نانم.» واورسم: اَدُور شر پورد ننا؟

چره هیلی کوپترم نها. جمشدی بو به تنگامه بامو. بوگوفتم: چی یه به کونمان دکفته ترا. بوگوفت: مرا نا، شمه ره چره، من کی بوگوفته بوم، اَ وخت سال روز زود شب دکفه، رایام کی اتویه، انم شوما دانستیدی کی شب بداشته هوایا سگ به صارا نیشه. ان تو بی گُفتی: «عیب ناره، سه تاییم، اگرم وارش بزنه، ایبچه هیستابیم .منم تی لبله یا بیگیفتم “اهه”، “اهه” بوگودم. جمشیدا غیضا گیفته بو. بوگُفتی: «نانستیم روخانا با وئر زئن. جمشید  بوگوفت: اَدُر شر ایجا روخانا مانا مانا پیله پیله سنگ بنادی کی جه اویا شا ابا وئر زئن. توبی گوفتی: «وابدید وا، واگردیم بختره، ای وخته دیگر، هوا خوشی موقع .جمشید بو بوگوفت: چی یا وابدیم وا، نیسف ویشتر رایا باموییم. بوگُفتم: اگه ای نفر سنگ جا تاشا خوره دکفه آب مییان چی؟ جمشید هوتو کی پااَموجان، روخان کولا وامختی بوگوفت: اموئن ایچی بو، الان واگردستن ایچی دیگره.

بوگُفتم: امی بامو را نییه مگه؟

بوگُفت: بامو را ایسه ولی ده رات را نییه. توبی واورسه یی: چره؟ بوگُفت: مگر وارشا نیدینی، تاریکی انبستی حله خو پئر گُور. دوبارده بوگُفتی: «هر چی ببه، راست رایه، روخان چکه کی نییه. جمشید بو،گُفتی: دوروسته، راست رایه، ولی چوتو فارسن ده باخودایه. سه تابیم، جمشید جلو جلو شوئن دوبو من اون دونبال سر، تونم شل شله کا می پوشت سر. روباره آب صدا ده هیذره نامویی…