لاجونی گَب/ واژه های اصیل لاهیجانی50
لاجونی گَب/ واژه های اصیل لاهیجانی
به قلم؛ محمود اصغری
نویسنده کتاب نگاهی به مردم شناسی لاهیجان
” نوروز بَل” = چشن آغاز سال نو گاهشماری دیلمی /جشنی باستانی
_ زَبون-زئن= زبان زدن (لیسیدن)
_ وَلیشتَن= لیسیدن
_ کوچَ- زَبونه-ی= زبان کوچک
_ جوته- بون= دچار لکنت زبان شدن
_ جیزی-ویزی گودَن= یادکردن از خاطرات درگذشته ای، همراه با گریه و زاری
_ سوجَ-ی-بیج-ی- گودَن= از دوری و هجران عزیزی یاد کردن، آن هم با اندوه و اَشک
_ بَل= زبانه آتش
_ وَلََئیتَن= زبانه کشیدن
_ کولوفت= زخیم/زبر
_ تَره چَسب= زُبرو زرنگ
_ شَلَنَک= زردالو
_ زَرجووَه= زردچوبه
_ بَپیس-سای= چهره زرد
_ زردَ-ذلیل= زرد و زار
_ مورغونه زردینه= زرده تخم مرغ
_ وَنگ-زدَن= گریه کردن
_ بَشَِکل= زشت
_ عَجایب= زشت ترین
_ زوقَل= زغال
_ زوغَل خونه= زغال دان
_ زوموسون= زمستان
_ بَرَر-زَن= زن برادر
_ سیفتَل= زنبور
_ عَسَله- مَگَس= زببور عسل
_ زیبیل-که= زنبیل کوچک
_ وَر- وَره= زنبیل خیلی بزرگ
_ پئَر زَن= زن پدر
_زَنجفیل= زنجبیل
_ زنجیل= زنجیر
