صحرا بردن عروس

به قلم و با پژوهش؛ محمود اصغری/ نویسنده کتاب نگاهی به مردم شناسی لاهیحان

لاجونه سَل(استخر لاهیجان) /تصویری برای رسم قدیمی “صحرابری عروس” درلاهیجان قدیم

در لاهیجان قدیم بعد از مراسم عقدکنان، چون عروس خانم حق نداشت بدون اجازه خانواده داماد از خانه بیرون برود، از این رو، رسم “صحرابری عروس” رایج بود و این رسم بدین گونه بود که خواهر شوهر های داماد( شوخواخورون) برای بیرون بردن عروس اقدام می‌ کردند و او را همراه با دوستان نزدیکش برای تماشای سبزه و آب به صحرا می‌بردند.
با نگاه همه جانبه به رفتارها و رسم‌ها، به جنبه نمادین آن پی می‌بریم که بردن عروس به دشت و صحرا و در کنار آب، همان بزرگداشت طبیعت و اهمیت آن برای انسان است که نیاکان خِردگرای ما به آن توجه ویژه‌ای داشته اند.
از آن جا که در لاهیجان قدیم، بعد از مریضخانه( بیمارستان ۲۲ آبان امروز) تا پای کوه و اطراف آن مملو از سبزه و صحرا و استخر (سل)، لبریز از آب بود و هنوز شهرسازی گسترش پیدا نکرده بود، چشم انداز بسیار دلنوازی را به همراه داشت ودیدن آن بعد از مراسم عقد و آغاز زناشویی، شگون داشت.
عروس خانم را با شیرینی و آجیل(بیجابیجی) به آن جا می‌بردند و بدین ترتیب‌، پای عروس به بیرون از خانه باز می‌شد.
جون ساق ببین، شَمِه عزیزونه عروسه